Τετάρτη 7 Ιανουαρίου 2015







''This is not Berlin''

 Καλή χρονιά ναζιστοχιπστερούλες! 
(που λέει και ο Χατζηστεφάνου)
Την πρωτοχρονιά περάσαμε στο εξωτικό Βερολίνο.
Δεν καταλαβαίνω γιατί, αυτή η πόλη αρέσει τόσο πολύ σε όλους;
Δεν έχω ταξιδέψει πολύ, αλλά η πρώτη μου επαφή με αυτή το Βερολίνο με άφησε αδιάφορο.
Οκ, κουλ μουσεία και γκαλερί, μπορείς να βάψεις τα μαλλιά σου μπλε και να μην σε κοροϊδέψουν στο μετρό αλλά αυτό παίζει και στο Παρίσι και στην Λισαβόνα, την Μπολόνια και πολλά άλλα μέρη. 
Τέκνο μέχρι το πρωί; ειλικρινά δεν με ενδιαφέρει καθόλου να δω τρίπιους 30ριδες να ιδρώνουν τα εμ ντι τους χορεύοντας. 
Την παραμονής της πρωτοχρονιάς ενώ η πόλη ήταν γεμάτη μεθυσμένα πλουσιόπαιδα απ`όλη την Ευρώπη και οι ντόπιοι έιχαν πάει στα χωριά τους για σκι, εμείς, πηδήξαμε την μια μάντρα για να φτάσουμε στον τοιχο που πρόσφατα μπάφαρε ο Μπλου. Τι όμορφος μαύρος τοίχος.  
Ο Περικλής και ο Μπάρακ μου είπαν πως πριν σε αυτό το οικόπεδο ήταν καταυλισμός προσφύγων και τσιγγάνων. Μετά από μια πυρκαγιά η αστυνομία καθάρισε την περιοχή και το οικόπεδο περιφράχτηκε. Ο Μπλού είχε βάψει αυτό τον τοίχο το 2007 αν θυμάμαι καλά, τότε θεωρούσαν υποβαθμισμένη αυτή την περιοχή, τα ενοίκια ήταν φτηνά και οι τουρίστες δεν την προτιμούσαν, τώρα έχει γεμίσει χιπστερομπαρ και κυνηγούς στριτ ατρ που ινσταγκραμάρουν ακόμα και το πιο σάπιο στίκερ. Μάλλον ο μπλού ξενέρωσε με όλα αυτά και απλά πάτησε το κομμάτι του πριν απο κάνα μήνα. Πολύ θα ήθελα να γνωρίσω αυτό τον τύπο.
Γενικά δεν κάναμε πολλά πράγματα εδώ, μόνο κάτι θρόου απς, το κρύο δεν βοηθούσε.
Πήγαμε και στο χόλ όφ φειμ. οκ. Για να βάψεις πρέπει να πάρεις άδεια απ`το σπρέισ στορ Λέγκασι που πουλάει μόνο ακριβά κόμπρα και μπέλτον.
Ο τύπος εκεί, μας σνόμπαρε φουλ, κλασική γκραφιτάδικη συμπεριφορά. Μας ρώτησε αν έχουμε καταλάβει που μπήκαμε και οτι είναι το πιο παλιό σπρέι στορ του Βερολίνου και ότι παλιότερα ήταν σε ένα υπόγειο που εμείς δεν θα τολμούσαμε να μπούμε. Ο Περικλής τσαντίστηκε αλλά εγώ δεν έδωσα σημασία και του έδειξα την δουλειά μου. Αχ ρε μπόυ μου, σκέφτηκα, μάλλον εσύ δεν ξέρεις σε ποιους μιλάς, εμείς ζούσαμε σε ένα πολύ χειρότερο υπόγειο και ο Περικλής ζει σε μια κατάληψη που εσύ μάλλον δεν θα τολμούσες να μπεις. Τελικά μας έδωσε την άδεια να βάψουμε στον μικρό τοίχο αλλά δεν το κάναμε. Απλά γράψαμε ''Μπερλίν και μαλακίες, Αθήνα ρε'' και το εννοώ.
Η Αθήνα έχει πολύ περισσότερα ποτένσιαλς απ`το Βερολίνο αυτή την στιγμή. το μόνο που λείπει είναι κοσμοπολιτισμός και λίγη βοήθεια απ`τους μεγάλους οργανισμούς, αν και γίνετε και χωρίς αυτούς. Τα φτηνά ενοίκια δεν είναι πια φτηνά το στρίτ αρτ δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από το Βερολίνο. Η αθήνα μπορεί πολύ εύκολα να γίνει ένα κέντρο σύγχρονου πολιτισμού που θα προσελκύει δημιουργούς και τουρίστες απ`όλο τον κόσμο και όχι μόνο το καλοκαίρι για να δουν την Ακρόπολη και να βρέξουν τα κωλαράκια τους στην Μύκονο.
Όλα αυτά είναι πολυτέλειες, εδώ δεν φροντίζουν για τους άστεγους και στο κέντρο της πρωτεύουσας, πιο εύκολα βρίσκεις πρέζα παρά ντεπόν και εγώ έχω το θράσος να μιλάω για κέντρα πολιτισμού και φιλοξενία καλλιτεχνών.
Αλλά τι περιμένεις σε μια χώρα που κυβερνάει ο Σαμάρας και ο Βενιζέλος. Πόσο καημένος λαός είμαστε που τα δεχόμαστε όλα αυτά, μόνο και μόνο λόγο των πυρκαγιών του 2007 και την αδράνεια του κράτους δεν έπρεπε να τους ξαναψηφίσετε.
Θυμάμαι, πάλι τότε, ταξίδευα όταν έμαθα τα νέα για τις πυρκαγιές. Έκανα ωτοστόπ για να παω στο χωριό μου. Ο τύπος που με έβαλε στο αμάξι του μου είπε ''ποπο! καημένοι Έλληνες, πάλι καήκατε'', νόμιζα πως απλά πήρε φωτιά κάποιο δάσος και του είπα ''ε ναι κάθε χρόνο τα ίδια'' μετά στον σταθμό του τρένου είδα πως ήμασταν πρωτοσέλιδα και κατάλαβα το μέγεθος της καταστροφής. Στο καράβι από την Ανκόνα για την Πάτρα έμαθα πως θα γινόντουσαν και πάλι εκλογές Στα παράθυρα, όλοι αυτοί οι γελοίοι, Πίστεψα πως δεν θα τους επανεκλέξουν μετά απ`αυτήν την καταστροφή, αλλά έκανα λάθος. Πάλι οι ίδιοι, μετά ο Δεκέμβρης έδειξε την οργή των νέων, τίποτα, εκλογές, πάλι τα ίδια, τα ρουσφέτια και τα εμφυλιακά σύνδρομα υπερίσχυσαν της λογικής.
Το πρόβλημα ξεκινάει απ`το σχολείο θυμάμαι τους πασόκους καθηγητές μας να μας προτρέπουν να διαβάσουμε Αντιγόνη και Άλγεβρα για να γράψουμε καλά στις πανελλήνιες και να διοριστούμε στο δημόσιο σαν αυτούς. Αν είναι δυνατών. Ακόμα και οι βάσεις για την εισαγωγή στις σχολές κυμαίνετε ανάλογα με την προσληψιμότητα στο δημόσιο. Τότε όλοι ήθελαν να μπούν στο παιδαγωγικό επειδή υπήρχε απορρόφηση στα δημόσια σχολεία. Δάσκαλοι με το ζόρι δηλαδή. Μετά έβαζες και τον μπάρμπα σου να γλύψει τον βουλευτή της περιοχής σου για να σε βολέψει κάπου κοντά στην μαμά σου. Απίστευτο! Τώρα παπάρια. Μας θέλουν μπάτσους και στρατιωτικούς, σίγουρη καριέρα. Εμμετός.
Κέντρα/κολαστήρια κράτησης μεταναστών, λιτότητα, αδικία, δουλεία, σε μία χώρα που κυβερνούν οι τράπεζες και τα ξένα συμφέροντα, όπως βροντοφωνάζει μέσα από βρώμικες ντουντούκες και το αυτιστικό ΚΚΕ. Γι`αυτό και εμείς αυτοεξοριστήκαμε. Δεν μας έλειπε τίποτα στην Ελλάδα, οκ, είμαστε ανασφάλιστοι, άνεργοι, περιθωριακοί ουάναμπι καλλιτέχνιδες, αλλά λίγος ήλιος, ένας τοίχος, δύο σπρέι, και μια μερίδα φαγητό απ`το μαγειρείο στην Σαρρή μας ήταν αρκετό. Αλλά πόσο μπορείς να αντέξεις αυτή την παράνοια των πολιτικών, αυτή την αδικία και την αναξιoκρατία μέσα στην κοινωνία. Δεν ήμασταν πια ελεύθεροι και φύγαμε. 
Τώρα που τα πελατειακά συμφέροντα στέρεψαν και μια ευνοϊκή μετάθεση, ένα ρουσφέτι ή ενα Ι5 ψυχολογικό δεν είναι πια αρκετά για να τους ψηφίσεις ίσως γοητευτείς απ`την ρεφορμιστική αριστερά.
Το να κοπεί το χρέος δεν είναι η λύση, αλλά είχε πλάκα που το γράψαμε το Βερολίνο...
Καμία ελπίδα σωτηρίας.
(ίσως να έχω αδικήσει το Βερολίνο, θα το επισκεφτώ ξανά την άνοιξη)

 ''Where is the Line?''



Αυτό είναι το τελευταίο κομμάτι που κάναμε στην Αθήνα το 2014.
Δεν πρόλαβα να το ανεβάσω πιο νωρίς επειδή ήμουν σε κίνηση και δεν είχα υπολογιστή.
Υπήρχε μια πόρτα εκεί με ένα κομμάτι απ`το 2009, η οποία χτίστηκε μάλλον για να μην μπαίνουν άστεγοι, τοξικομανής και γκραφιτάδες μέσα στο κτήριο. Αν και φαίνεται ότι πάτησα αυτό το κομμάτι, δεν είναι αλήθεια, ο τοίχος ήταν παρθένος.
Ευχαριστώ τον Λέφα που μια μέρα του Αυγούστου μετά από μια συζήτηση γύρο απ`τους προβληματισμούς μου για την τεχνοτροπία και της γραμμές, με βοήθησε να ξεμπλοκάρω και να σπάσω το χρώμα στα τέσσερα. 
Καμμενία.
Αγωνιστικούς χαιρετισμούς απ`την Φρανκφούρτη.