''Les Cycledes Electroniques Prelude''
To Πρελούδιο των ηλεκτρονικών Κυκλάδων. Οι ηλεκτρονικές Κυκλάδες είναι μια δουλεία που ξεκίνησα πριν δύο καλοκαίρια. Είχα την τύχη να περιπλανηθώ στις Κυκλάδες με την μεγάλη μου αγάπη. Ταυτόχρονα διάβαζα καθυστερημένα τα ποιήματα του Ελύτη και του Εμπειρίκου ακούγοντας γαλλική ηλεκτρονική μουσική. Αυτό το κράμα είμαι και εγώ, λίγο Ελλάδα-λίγο Γαλλία και ξένος παντού. Το φως και το μπλέ των Κυκλάδων με καθήλωσε. Η αρχιτεκτονική που μύριζε τον μόχθο των προηγούμενων αιώνων, ταπεινή αλλά και τόσο κομψή, με γοήτευσε. Πρωτόγονα περίπλοκη, σαν απο πλαστελίνη χτισμένη, κάποιου ανέμελου θεού κι αυτό το λευκό σαν σεντόνι απλωμένο την Άνοιξη.
Γαλήνη.
Ο δυνατός αέρας του Αυγούστου σου θυμίζει πόσο μικρός είσαι και τα τζιτζίκια σαν να μην τα ακούς, όπως δεν νιώθεις τον σφυγμό στο αίμα σου, πού είπε και ο ποιητής.
Μέσα σε αυτή την κοσμογονία, μπλέχτικα σε κοσμοπολίτικα πανηγύρια, εκθέσεις, τα γυρίσματα του Suntan, στην Αντίπαρο, λιποθύμησα στο laluna, γλέντησα στο πιο φιλόξενο σπίτι των Κυκλάδων, του Καπετάν Γουζέλη. Εφτασα στο χείλος του γκρεμού πολύ γρήγορα και κοντοστάθηκα, Αχ, μ`αυτό το μπλέ πως να τα βάλεις.
Τέλος στην Δήλο με τον Αντώνη. Την Δήλο που ποτέ δεν είχα πάει, Εδώ ήταν η Νεα Υόρκη της αρχαιότητας μου είπε και κάναμε μπάνιο στην θάλασσα, πρώτη Φλεβάρη.
Η αναγέννηση.
Κάποιοι μαυρίζουν και κάποιοι καίγονται.
Εγώ μάλλον κάηκα αλλά αποτύπωσα αυτό το κάψιμο στην δική μου μπλε περίοδο.
Βλέπεις δεν υπάρχει αντηλιακό για την ψυχή.
Σε κοίταξα στα μάτια και σου είπα. Εσύ μια μέρα θα με πληγώσεις.
Εσύ προφήτη ποιητή τι βλέπεις στα μάτια της;
Και πίσω στην Αθήνα, στο γνωστό σπότ, παρέα με τον άστεγο Αντρέα, με τον ήλιο του, την παναγία και μια όμορφη κοπέλα.
Τέσσερα χρόνια είχα να βάψω εδώ. Κάποτε ξεκολλούσα αφίσες δύο ώρες για να βάψω. ήταν παρθένο.
Είχαν βάψει κάποτε οι Skids και ο Dail αν θυμάμαι καλά, αλλά οι αφισοκολλητές δεν νοιάζονται για γράμματα.
Το Ακρον Ιλιον Κρυστάλ. απομεινάρι τη χρυσής εποχής, πριν τον πόλεμο, πριν την κρίση.
Κρίμα που υπάρχουν τόσα εγκατελειμένα στην Αθήνα
και τόσοι άστεγοι.
Λευκή η ελπίδα
Μαύρη η πείνα
τι θα φάμε αυτό το μήνα;
ΝΑΡ
Προσπάθησα να μεταφέρω την αύρα των ταξιδιών μου, των μουσικών, των ποιημάτων και των συναισθημάτων σε αυτό τον τοίχο.
Και σε όλη την σειρά τον έργων μου που μέρος τους θα παρουσιάσω σύντομα.
Κάποια απ`αυτά, δούλεψα και στην Φρανκφούρτη νιώθοντας νοσταλγία για την Ελλάδα και μια μικρή μελαγχολία που τώρα γίνετε ελπίδα.
Λευκή.
Bienvenue aux Cyclades Electroniques λοιπόν...
