''University of Michigan''
''Paros to Delos''
Είσαι στην Αθήνα και χορεύεις με τον Παύλο τους ''Μορφίνι'' και το στρόμπο λάιτ σας τυφλώνει. Σου είπε ιστορίες απ το Παρίσι τότε που ήταν πανκιό, έκανε οτοστόπ και έπαιζε με τα ξεχασμένα απομεινάρια των παιδιών της Αφροδίτης. Έγραψε για την φωτιά στο λιμάνι στο χωριό που έκοψε το αυτί του ο Βαν Γκογκ. Σου έλεγε ιστορίες για τον Πολ Γκογκεν σαν να ήταν εκεί μαζί του και αγόραζαν απ τα παζάρια ξεχασμένους ιμπρεσιονιστικούς πίνακες. Τότε κατάλαβες πως η ζωγραφική επηρέασε την μουσική του. Μια ματιά σαν βροχή. Κι η μουσική την ζωή σου. Μια τελευταία προσευχή. Κάνατε το παιχνίδι με την βλεφαρίδα που κάνεις μια ευχή και μαντεύεις αν έχει κολλήσει στον αντίχειρα ή τον δείκτη απ τον ιδρώτα του αμήχανου ερωτισμού. Δεν μάντεψες σωστά και έριξες την βλεφαρίδα τρίβοντας τα δάχτυλα στο στήθος της. Ευχήθηκες να βγει η βίζα και να πάς στην Αμερική και βγήκε. Αυτό το παιχνίδι δεν ισχύει αλλά είναι ωραίο ακόμα κι αν χάνεις. Το 08, που σας έδεσαν στην πρεσβεία στο Παρίσι την επόμενη της δολοφονίας του Γρηγορόπουλου. Τότε με τον Άγγελο που έψαχνε αναρχικούς της CNT άλλα το μόνο που βρήκε ήταν χορεύτριες φλαμένγκο να κοπανούν τα τακούνια τους στο ξύλινο πάτωμα, τότε που έκλεψες ένα μήλο με τον νεκρό και τα χέρια σου έβγαιναν με δυσκολία απ τις τσέπες λόγο του κρύου, τότε που σε πήρε ο Χρήστος τηλέφωνο και σου είπε πως οι μπάτσοι χτύπησαν την Φιόρι και ο Αλέξανδρος πήρε την Φωτεινή να δει αν είναι Εξάρχεια, τότε που μεταφράζατε προκυρήξεις με τον Κρέοντα σε ένα καφέ με την Ντομινίκ στο τηλέφωνο να διορθώνει. Νόμιζα πως δεν θα την πάρω.
την πήρα όμως.
Στο αεροδρόμιο του Άμστερνταμ με ρώτησαν αν πάω για γκραφίτι, τους είπα πως είμαι καλλιτέχνης και τους έδειξα την κάρτα του επιμελητηρίου για να με πιστέψουν.
Ούτε και γω το πιστεύω.
Δίο Κυκλάδες είμαστε στη μέση του Ατλαντικού. Τσέκαρες να δεις που είσαι αλλά μόνο σύννεφα από κάτω και μια μέρα που δεν τελειώνει ποτέ στα 36 χιλιάδες πόδια.
Δεν πίστευε πως θα έρθεις σου είπε η Αμάντα που δεν της απαντούσες τα μέιλ το καλοκαίρι. Νόμιζε πως ήσουν ήρωας κάποιου βιβλίου ή ένα κόμικ σου είπε. Και συ νόμιζες πως η Αμερική είναι μόνο στις ταινίες.
Όλα ένα καλοστημένο σετ για κάποια χολιγουντιανή ταινία, όλα οικεία και γνώριμα.
Σκιουράκια έχει εδώ αντί για γάτες, παχιά-παχιά ετοιμάζονται για τον χειμώνα.
''Η Ελλάδα είναι ωραία, οι Έλληνες είναι το πρόβλημα'' είπες στον Βασίλη και εκείνος απάντησε με μια ατάκα του Τσαρούχη, νομίζω ''Το σκηνικό είναι πολύ όμορφο, η παράσταση είναι βαρετή''.
Πρόδωσες τον Προύστ όμως. Γιατί;
Ο Φουτούρα, ο Ραμμ Ελλ Ζει, ο Ντόντι, ο Φάμπ 5 τα ίδια δεν έκαναν;
Εδώ περπατάς στο δρόμο, χαμογελάς στους αγνώστους και ανταποδίδουν, δεν γυρνάνε το βλέμμα αλλού. Εδώ ξεχνιέσαι και δεν σου κλέβουν την ουρά στο ταμείο. Εδώ περνάς τον δρόμο δίχως να κοιτάξεις δεξιά κι αριστερά. Εδώ στα ντουζ δεν μιξάρεις το ζεστό με το κρύο μέχρι να βρεις την τέλεια θερμοκρασία, εδώ τα καζανάκια έχουν διπλή λειτουργία κάτω για το χοντρό πάνω για το ψιλό. Εδώ όλα είναι μεγάλα.
Ο τοίχος με τούβλα σαν αυτούς που έβαψε ο SEEN το 83. Πόσο δύσκολο να κάνεις ευθείες; Στο κρύο τα κανς δεν δουλεύουν καλά και η μπογιά δεν στεγνώνει σε 3 λεπτά. Δεύτερο βράδυ καθόσουν στό ίδιο τραπέζι με την Kashink και τον Tristan Eaton και μιλούσατε για το πως καταπολεμείται το τζέτ λάγκ.
Μπουρζουά λέει ο Μόφου, περιτριγυρισμένος από απίστευτα έπιπλα που αν είχες σπίτι θα τα ήθελες όλα μέσα του.
Ήρθε και ο Ιάσονας απ`το στρατό να σε βρει, πήρε πτήση απ το Σιάτλ, ο τρελός. Στο στρατό με βοηθούσε πάντα και μετά το ίδιο.
Κάποιοι φίλοι απ τον στρατό μένουν για πάντα. Όχι όπως ο Περάκης με τον Αλεξάκη απ`το Παρίσι του Λούφα και παραλλαγή.
Πήγατε και στο Ντιτρόιτ και ακούγατε στην διαδρομή ένα παράξενο τραγούδι για ένα αυτοκίνητο ανοιχτό στη παραλία, για μια βόλτα με μια παρέα που δεν χρειάζεται κανείς τους να μιλάει, μονάχα ο καθένας να κοιτάει όπου γουστάρει.
Η Ελένη είχε την ιδέα να κάνεις μια έκθεση με φωτογραφίες σαν του Αντρέα Γκαρσκυ με την θέα απ τις τουρμπίνες της αιολικής ενέργειας που ανεβαίνεις και τους δίνεις ζωή. Γιατί όχι;
Βόλτα στο μουσείο και αισθάνεσαι τόσο λίγος όταν βλέπεις την ζωγραφική των προηγούμενων αιώνων, ακόμα και την αμερικάνικη, τους ινδιάνους με τα τατουάζ να υποδέχονται τους αποικιστές ζωγραφισμένοι με αναγεννησιακό τρόπο και σύνθεση.
Μια φωτογραφία της Φρίντα που τόσο ήθελες να μοιάσεις. Έπρεπε να γοητεύσεις τον Τρότσκι όμως πρώτα, να διαβάσεις Μαγιακόφσκι μαζί του και να θαυμάσεις τον Γλέζο, να θυσιάσεις λίγο χρόνο απ το μακιγιάζ για να ακούσεις τον λόγο του, εκεί ήταν το κόλπο, όχι στην πούδρα και τις πλεξούδες.
Η Άρτεμις έφερε ένα βιβλίο για την τοιχογραφία του Ριβέρα στο Ντιτρόιτ και συ της είπες πως τον ξέρεις απ' τον Φαϊτάκη, τρομερός. Είπε την ιστορία για τον διευθυντή του μουσείου που έφυγε στην Ευρώπη να σώσει τους πίνακες απ`τα χέρια των Ναζί. Μάζεψες τα κόκκινα φύλλα των δέντρων που δεν είχες ξαναδεί και ξεκίνησε το τοιχάκι. Στο κτήριο του κύριου Σαμ απ`την Λακωνία, νομίζω δεν του άρεσε πολύ αυτό που έκανες αλλά ''ωραία τα χρώματα, αυτό είναι Ελλάδα'', είπε. Ήθελες να είναι σε ένα πλαίσιο με καμπύλες για να μοιάζει με αναμνηστικό σέβεντίζ στίκερ απ`την Ελλάδα κάποιου γραφίστα που του άρεσε το Ελ Ει Γούμαν των Ντόρς. Λίγο Πάρο, λίγο Δήλος, λίγο Παραπορτιανή, όλα τα 'βαλες. Έκανες τον οδηγό με το κίτρινο KRYLON με την παράξενη μαλακή βαλβίδα πολύ γρήγορα, σαν να το έφτυσες, σαν μπόμπ και σου άρεσε έτσι. Αλλά έπρεπε να το γεμίσεις με τα πέντε χρώματα και να λύσεις το Σουντόκου. Η αλήθεια είναι ότι δεν ταιριάζει καθόλου στο τοπίο του Μίτσιγκαν αλλά είχε πλάκα γιατί οι περαστικοί σταματούσαν και έλεγαν ''Ουοου! Λουκ Σαντορίνι'' και διόρθωνες ''Νοου Πάρος''. Έφαγες πιο πολλά σουβλάκια απ΄όλο το Ελληνικό καλοκαίρι, κερασμένα απ'τον ''Μεζέ'' δίπλα, που έπαιζε Νιρβάνα. Ευχαριστώ πολύ Δημήτρη και Σταύρο που ρωτούσες πως είναι τα Εξάρχεια τώρα, στεναχωρήθηκε κι αυτός με τον θάνατο του Ανεστόπουλου.
Ωραία είναι κι εδώ αλλά κρύο.
Ευχαριστώ πολύ την Artemis Leonts και την Amanda krugliak απτο πανεπιστήμιο του Μίτσιγκαν που με προσκάλεσαν στο Global Graffiti Project και τον Vassilis Lampropoulos για την φιλοξενία. Ααα! και την Κορίνα!
Εις το επανιδείν...
THE GLOBAL GRAFFITI PROJECTMURAL PAINTING AND LECTURE BY ATHENS STREET ARTIST CACAO ROCKS
OCT 17-28: MURAL PAINTING, PANERA BUILDING, 777 N. UNIVERSITY, TIMES
OCT 24: CACAO ROCKS LECTURE & DISCUSSION, CLASSICS LIBRARY, 2175 ANGELL HALL, 4PM
Raised in the port of Piraeus near Athens, Greece, Cacao Rocks began experimenting with graffiti while living Corfu when he was 12, where he won a contest held by Greenpeace. A few years later, he took a break from street art to study French Literature in the School of Philosophy at the University of Athens. Meanwhile he worked on the side to construct sculptures of polyurethane, wool, wood, and found objects. In 2009 he took up video art and won the first prize in the National Film Festival Shoot It, and was a awarded a scholarship in Focus school of art, video, and photography. He started painting all over the city. Besides his work on the street, he has exhibited in galleries and museums in Mykonos and Athens, the UK, and Italy, among other places. He has participated in many street art and graffiti festivals in Greece and abroad.
Cacao Rocks is one of three internationally known artists visiting the University of Michigan this fall to paint new murals in downtown Ann Arbor as part of the Global Graffiti Project, a partnership between the Institute for the Humanities, the Modern Greek Program, and the History of Art. The project seeks to engage the campus and greater community with international artists who offer a global perspective on street art.
