''Greek Elections'' 

monastiraki,2007

       Ταξιδεύοντας στην Νότια Γαλλία με οτοστόπ παρέα με την Φιόρη, σε κάποιο σημείο λίγο πριν μπούμε στο χωρίο των προγόνων μου το Φλοράκ της Λοζέρ, Ένα γραφικό χωριουδάκι στους πρόποδες των Άλπεων που φημολογείται πως από εκεί πέρασε ο Ναπολέων όταν γύρισε απ`την Εξορία βρίσκοντας ακόλουθους για τον αγώνα του και πως εκεί έζησε το ''Κτήνος της Ζεβοντάν'' που πήρε σάρκα και οστά σε μία απ`τις αποτυχημένες απόπειρες των Γάλλων κινηματογραφιστών να κάνουν τύπου χολυγουντιανές παραγογές. Όπως και να'χει είναι ένα υπέροχο μέρος για ορειβασία και κάμπινγκ δίπλα στο ποτάμι. Μας μάζεψε ένας μάστορας με το βανάκι του. Μας ρώτησε που πάμε, με βαριά προφορά βουνίσια. Καταλήξαμε πως ήξερε τις γιαγιάδες μου και που βρισκόταν το σπίτι τους. Όταν κατάλαβε πως ήμαστε απ`την Ελλάδα φάνηκε να μας λυπήθηκε. Δεν καταλάβαμε το γιατί. Την επόμενη μέρα πήραμε το τρένο για την Ιταλία και στον σταθμό είδα σχεδόν σε όλα τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων την ελλάδα να φλέγεται. Ήταν Αύγουστος του 2007. Δεν μπορώ να περιγράψω τον θυμό και την θλίψη που ένιωσα.  Συνεχίσαμε το ταξίδι μας αλλά δεν είχαμε πια την ανεμελιά των προηγούμενων εβδομάδων. Ήμασταν ένα μήνα στο δρόμο. Κοιμόμασταν σε καταλήψεις, σταθμούς τρένων και παραλίες. Ξεκινώντας απ`την Λισαβόνα καταλήξαμε στο Μπάρι ακολουθώντας μια τελείως ανορθόδοξη πορεία. Από τα Αζουλέζος της Πορτογαλίας και την πρώτη αποτύπωση του ρινόκερου στο Φρούριο Μπελέμ, Το Φιγέρες του Νταλί, Την Μπαρτσελόνα με τον Γκαουντί και τον Πικάσο, τα γλυπτά του Τσιλιντά,  το Πομπιντού με όλο τον εικοστό αιώνα μέσα του, το street art, το μουσείο μόδας της Αμβέρσας, την Αρχιτεκτονική και ελευθερία του Ρότερνταμ και τον Βαν Γκόγκ του Άμστερνταμ, ως το Παλέρμο. Μια διαδρομή που δύσκολα κάνεις αν δεν είσαι νέος και λίγο τρελός. Μας είχε κουράσει το ταξίδι αλλά δεν θέλαμε να γυρίσουμε πίσω στην Ελλάδα. Ειδικά μετά τα θλιβερά νέα των πυρκαγιών. Στο Καράβι για Πάτρα μάθαμε για τις έκτακτες εκλογές και τι είναι η ασύμμετρη απειλή. Οι εκλογές μας έφεραν μια ψεύτικη. Την ημέρα των εκλογών συναντηθήκαμε στο σύνταγμα, ο Τζόνι, ή Μαρία, Ο Τζίκο και εγώ. Ένα μικρό πλήθος πανηγύριζε για τα αποτελέσματα και εμείς καταλάβαμε πως τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει με τις εκλογές. Κάτι ξύπνησε μέσα μου. Τον προηγούμενο χρόνο το φοιτητικό κίνημα τα είχε δώσει όλα, Πολύ δυναμικό αλλά πάλι δεν κατάφερε κάτι σημαντικό πέρα απ`την συσπείρωση. Νιώθαμε πως δεν θα καταφέρουμε τίποτα αν δεν πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας και αγωνιστούμε για ένα καλλίτερο μέλλον με πιο έξυπνους τρόπους. Το ταξίδι στην Ευρώπη με έχε αλλάξει. Είχα πια πειστεί πως θέλω να δημιουργώ και κυρίως στον δημόσιο χώρο. Αρπάξαμε μια γαλανόλευκη απ`τα σκουπίδια και στον κατήφορο προς Ψυρρή, στην Ερμού βρήκα μια παρατημένη κούκλα βιτρίνας που θύμιζε σπασμένο αρχαιοελληνικό κούρο, το μάζεψα και αυτό. Φτάσαμε λοιπόν στην πλατεία που ήταν το στέκι μας, περήφανοι με τα λάβαρα υπό μάλης. Έβαλα το ανδρείκελο ανάποδα και κάρφωσα στα πισινά του την Ελληνική σημαία. Πόσο μου ταίριαζε όλο αυτό εκείνη την μέρα; Ήταν ακριβώς αυτό που ήθελα να δω. Αυτό που ζούσε η χώρα μας. Ξέραμε πως έρχονται δύσκολες μέρες, δεν ήθελε και πολύ μυαλό για να το καταλάβεις. Κάποιοι τουρίστες σταμάτησαν να φωτογραφήσουν το έργο μου. Κατάλαβα την δύναμη της τέχνης του δρόμου. Είναι για όλους, όχι σαν το γκραφίτι που κάναμε παλιότερα και ήταν μόνο για εμάς και την συνομοταξία μας. Ήταν μια νέα ελπίδα... Ένα υπέροχο ταξίδι ξεκίνησε τώρα για μένα στην Αθήνα πια.