''Infekted''
Πέμπτη 30 Απριλίου 2009
''The Tapes-Era''
Τα πρώτα κομμάτια που έκανα στην Αθήνα με το ταγκ Cacao Rocks ήταν με tapes (2007-2009). Ήμουν ακόμα φοιτητής της φιλοσοφικής και δεν είχα ακόμα γνωρίσει γκραφιτάδες απ`την Αθήνα. Στην Κέρκυρα και απ`όπου πέρασα τα εφηβικά μου χρόνια χρησιμοποιούσα σπρέϊ και πινέλα για να κάνω street art ή graffiti. Όταν ήρθα στην Αθήνα δεν είχα χρήματα για να αγοράσω σπρέι, ούτε παρέα για να κάνω graffiti, κάποιον να μου φυλάει και να του φυλάω τα νώτα δηλαδή, ούτε ήξερα καλά την πόλη. Σε κάποια φάση, νομίζω ήταν το 2007 είδα τα έργα του Jim Lambie που χρησιμοποιούσε tapes για να κάνει τα έργα του σε μεγάλα μουσεία και γκαλερί και τότε σκέφτηκα, γιατί δεν το έχει κάνει κανείς στον δρόμο αυτό; Θυμόμουν τους γκραφιτάδες που χρησιμοποιούσαν τα tapes για να μασκάρουν τα σπρέϊ στα κοψίματα και τις λεπτομέριες, κυρίως όσοι έκαναν 3D όπως ο SER απ`την Θεσσαλονίκη, αλλά τα χρησιμοποιούσαν σαν εργαλεία και όχι σαν υλικά. Τότε αποφάσισα να αγοράσω χρωματιστά Tapes και να τα κουβαλάω μαζί μου μέχρι να βρώ την ευκαιρία να κάνω κάτι. Οι φίλοι μου τότε ήταν κυρίως μουσικοί και τατουατζίδες. Ο Τζίκο, οι Cyanna, ο Kappa Raw, ο Johnathan Medina και άλλοι. Έμπαινα δωρεάν στα λάιβ τους, πίναμε δωρεάν και μετά κάναμε βόλτες στο κέντρο. Θυμάμαι την πρώτη φορά που έβγαλα τα tapes απ`το μπακ πακ μου με πέρασαν για τρελό. Μετά απο λίγο καιρό με βοηθούσαν και αυτοί να κάνω τα έργα μου. Τα περισσότερα δεν υπάρχουν σε φωτογραφία γιατί την επόμενη μέρα δεν υπήρχαν. Μου άρεσε αυτό το εφήμερο χαρακτηριστικό, τότε έβρισκα το graffiti λίγο aggresive, το να επιβάλεις δηλαδή με το ζόρι την αισθητική σου στο αστικό τοπίο με τις μπογιές. Ακόμα το νιώθω αυτό αλλά είναι λιγότερο φασιστικό από την ίδια την πόλη και τους τοίχους της. Οι βραδιές μας λοιπόν πολλές φορές κατέληγαν σε περφόρμανς με tapes. Τυλίγαμε τα πάντα με αυτά. Στάσεις λεωφορείων, αυτοκίνητα, βιτρίνες μαγαζιών. Η κρίσή είχε αρχίσει να δείχνει τα δόντια της και πολλά μαγαζιά στην Σόλωνος και την Σταδίου είχαν κλείσει, οπότε ήταν τέλεια επιφάνεια για να κολλήσω τα tapes μου. Μια φορά είχα γεμίσει με tapes τα σκαλιά του Άγιου Διονύση στο Κολονάκι και κάλεσαν την Αστυνομία αλλά ευτυχώς δεν μας έπιασαν γιατί φύγαμε τρέχοντας. Ένα αστείο περιστατικό ήταν όταν μια φορά τυλήξαμε το παπάκι ενός ντελιβερά με tapes όσο παρέδιδε την παραγγελία του ήταν πολύ αστείο το βλέμμα του όταν το αντίκρισε, αν και το έχω μετανιώσει. Ένα βράδυ είχα τυλίξει με tapes, παρέα με τον Περικλή που τώρα είναι στο Βερολίνο, την προτομή του Μανώλη Καλομοίρη δίπλα στο πνευματικό κέντρο και είxε μείνει έτσι για καμιά βδομάδα. Θυμάμαι επίσης μια βραδιά έξω απ`το Κ44 που ο Τζίκο είχε πιει και δεν μπορούσα να τον ηρεμήσω οπότε τον κόλλησα με tapes στο πεζοδρόμιο, εκεί ήταν και η γνωστή φυγούρα της πόλης μας η Μιντόρα που άρχησε να φωνάζει ''This is an art performance, beautifull'' και εγώ της απάντησα ''Οχι απλά ήθελα να τον δέσω''. Πολύ αργότερα με βρήκε ο δημοσιογράφος Βύρων Γκρίτζας ενώ κάναμε ένα περφόρμανς με την φίλη μου Μαρία στην πλατεία Κοτζιά και μας έκανε αφιέρωμα στην εφημερίδα FAQ. Μετά από αυτό ακολούθησαν παραγγελίες για διακοσμήσεις με tapes σε μαγαζιά όπως το Preloved και το Holy Room. Γρήγορα όμως κουράστηκα με τα tapes και ξαναέπιασα τα σπρέϊ. Ήταν όμως μια πολύ δημιουργική περίοδος που με έκανε να έχω θάρρος και να γνωρίσω την πόλη καλύτερα.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)