''Graffιto''
Απ`την προϊστορία ως σήμερα το πρωτεύον,θηλαστικό ζώο που αυτό-αποκαλείται άνθρωπος, δηλαδή εμείς, αναζητά την επικοινωνία και την αθανασία. Ένας, μάλλον, ανόητος τρόπος να το κάνει αυτό είναι να χαράζει πάνω σε υλικά με πυκνή μοριακή δομή, όπως τοίχους, διάφορα σχήματα, σχέδια και σύμβολα, αρχέτυπα και μη. Αυτήν την μαλακία την κάνω και εγώ ως επιβεβαίωση πως είμαι άνθρωπος ή αλλιώς Homo Sapiens. Οι Homo Sapiens είναι ένα ιδιαίτερα επικίνδυνο ζώο το οποίο αφού εξολόθρευσε τα άλλα ήδη που του έμοιαζαν απειλεί και τις υπόλοιπες μορφές ζωής του πλανήτη Γη. Απόλυτος κυρίαρχος πια, απειλούμενος μόνο απ`τις φυσικές καταστροφές άρχισε να ονειρεύεται την κατάκτηση και άλλον πλανητών. Μέσα σε ελάχιστους αιώνες ο άνθρωπος κατάφερε να ξεφύγει απ`την βαρύτητα της Γης και να στέλνει πρέσβεις στο μοναδικό φεγγάρι του πλανήτη μας, την άγονη Σελήνη και πρέσβεις, ρομπότ, σε άλλους πλανήτες και πέρα απ`το ηλιακό μας σύστημα. Σε 7.000.000 χρόνια φημολογείται πως ο ζωογόνος Ήλιος μας, που συνεχώς διαστέλλεται θα απειλήσει και τον πλανήτη μας. Το ένστικτο της αυτοσυντήρησης του είδους μας τότε θα υπερισχύσει των ηθικών φραγμών και των παθών μας. Το μίσος προς αλλήλους και ο εγωισμός θα ξεχαστούν και το DNA μας αναγκαστικά θα μεταλλαχτεί με την βοήθεια της βιοτεχνολογίας. Θα δανειστούμε όλα τα χαρίσματα των ζώων που μας περιβάλλουν, όπως την χειμερία νάρκη την πολικής αρκούδας και τα βράγχια των ψαριών για να επιβιώσουμε το μακρύ ταξίδι προς άλλα ηλιακά συστήματα. Εκτός αν καταφέρουμε να ξεκλειδώσουμε τον χωροχρόνο ή κάτι άλλο που δεν έχουμε ακόμα φανταστεί.
Όλες αυτές τις κοσμογονικές και ανόητες κινδυνολογίες σκεπτόμουν ενώ έκανα αυτή την τοιχογραφία, επηρεασμένος απ`ταινίες επιστημονικής φαντασίας. Δεν μου άρεσε ένα σημείο και κουβάλησα όλα τα μπάζα από γύρο για να το καλύψω, στην συνέχεια τα έβαψα ροζ για να διώξω τις μαύρες μου σκέψεις. Ενώ κουβαλούσα τις πέτρες με τα αδύναμα μου χέρια, διέλυσα μια φωλιά μαύρων σκαραβαίων. Σχεδόν έβαλα τα κλάματα, ποιος είμαι εγώ που ξεκληρίζω τα σκαθάρια αυτού του κήπου; Χάρην ομορφιάς, κατέστρεψα το δικό τους ηλιακό τους σύστημα! Απαράδεκτό.
Την επόμενη μέρα βρήκα αρκετούς νεκρούς από δαύτους εδώ κι εκεί στον κήπο της Οδού Σόλωνος, τους είχε καψαλίσει ο Ελληνικός ήλιος. Γι`αυτούς λοιπόν, ζωγράφισα με μαύρη μπογιά μια μεγάλη φιγούρα, σκαθαρινή, γεμάτη από σύμπαν, με μια μικρή κιθάρα του Όπιουμ, καμουφλαρισμένη, ξεχασμένη απ`το καλοκαιρινό του κάμπινγκ.
Την επόμενη ημέρα ήρθε ο Σμάρτ απ`τους UDK να μου κάνει παρέα και να μου πει τα νέα για τις δουλειές. Τον Σμαρτ, θαύμαζα απ`όταν ήμουνα μικρός, το `98 στον Πειραιά και φωτογράφιζα με την αναλογική μου μηχανή τα θρόου απς του, χωρίς να τον έχω γνωρίσει, (πως τα φέρνει η τύχη;) . Του ζήτησα να με βοηθήσει να καλήψουμε τον τοίχο κάνοντας ένα απ`αυτές τις μουτσουριές του στυλ. Από πάνω κάρφωσα τα παλία παπούτια του αδερφού μου, δεν έκαναν πια ούτε για sk8, γλιστρούσαν. Κάπου εκεί κοντά κι ένα στένσιλ, γυναικείας φιγούρας, απ`την συνεργασία που είχα κάνει με τον Νικόλα Βεντουράκη για το Όζον και την Δανάη πριν 5 χρόνια. Μια καρέκλα αιωρείται στο ηλιοβασίλεμα στον πλανήτη με τα 3 φεγγάρια και τα 2 άστρα. Αυτήν την καρέκλα κουβάλησα σε πολλές μετακομίσεις και βόλεψα τον κώλο μου πολλές ώρες σε αυτήν, είχε φτάσει η ώρα να αχρηστευτεί και να αποκτήσει υπεραξία. Την είχα βρει δίπλα στην εστία στα Ιλίσια και ήταν το πρώτο πράγμα που έβαψα όταν ήρθα στην Αθήνα. Η Φιόρη με δούλευε γιατί έκανα 2 μέρες να βρω το πιο ωράιο ροζ και το πιο ωραίο γαλανό για να διώξω την σαπίλα τους. Αυτά τα 2 χρώματα γέμισαν πολλές απ`τις ημι-παράνομες τοιχογραφίες μου αργότερα, που με έσωσαν απ`την πρέζα. Αυτό ήταν, τελείωσα. Κουβάλησα όλα μου τα εργαλεία και χαιρέτησα τον σύντροφο προλετάριο Αρτούρ. Μεγάλο μαστόρι.
Στον γυρισμό μου για το υπόγειο συνάντησα πολλούς ανθρώπους, ζόμπι, τουρίστες,καταναλωτές, στο σκηνικό της Οδού Σταδίου που ακόμα μυρίζει φωτιά απ`τις αναμνήσεις και τους προφητικούς μου εφιάλτες.
Πίσω στο υπόγειο οι γατούλες μου και η CLEO μου.
-Τέλειωσα με το Graffito, πάμε στο Αιγαίο.
(καλοκαίρι 2014)
.gif)
