Art Athina,

Widmer & Theodoriris Gallery

Dilos An Island I Have Never Been,

Acrylics on canvas, 215 x 137 cm, 2014 

Happy Day, Acrylics on canvas, 213 x 113 cm, 2015

Hercules,

Acrylics on canvas, 115 x 117 cm, 20015

OEDB, 

Acrylics on canvas, 150 x 150 cm, 2015

''Αξιον ουκ Εστί''

Αυτά τα έργα και καμία δεκαριά άλλα τα έκανα τον χειμώνα στην Γερμανία. Μοιάζουν λίγο Δαπίτικα με τα μπλε και τα χρυσά αλλά η αλήθεια είναι πως δεν είχα καμία τέτοια διάθεση.

Είναι η τρίτη φορά που έμεινα στο εξωτερικό για μεγάλο διάστημα, μετά το Εράσμους και μια αποτυχημένη προσπάθεια μετανάστευσης στην Ιταλία στα δεκαοχτώ μου, αλλά ήταν η πρώτη φορά που ένιωσα νοσταλγία για την Ελλάδα. Έβλεπα μόνο Ελληνικές ταινίες (βούλγαρη, Γαβρα, κ.α.) και άκουγα μόνο Θεοδωράκη, Λοίζο και Σαβόπουλο, σαν κάτι γραφικούς κουκουέδες νοσταλγούς του πολυτεχνείου. Έφυγα με την φιλοδοξία να κάνω κάπου εκεί μια ατομική έκθεση κάπου εκεί έξω, έμεινα κλεισμένος ενάμιση μήνα και ζωγράφιζα, έτσι κ αλλιώς δεν αντέχω το κρύο, έξω είχε σε μόνιμη βάση μείον πέντε, οπότε δεν ήταν και για βόλτες.

Τελικά το αποτέλεσμα της δουλειάς δεν μου άρεσε (έτσι κι αλλιώς, ποτέ δεν είμαι ικανοποιημένος), έπεσα σε κατάθλιψη και δεν έδειξα την δουλειά μου σε κανέναν, μόνο στον Μάικ και τον Ναρ. Το καλό είναι πως επισκέφτηκα αρκετά μουσεία εκεί στα ξένα και άνοιξε λίγο το μυαλό μου αλλά παράλληλα αυτά που είδα με έκαναν να νιώσω τελείως τόη. 

Στις Γερμανίες και τα Λονδίνα όλα λειτουργούν ρολόι οι άνθρωποι τρέχουν όλη την ώρα κυνηγώντας το χρήμα, μπαίνεις στο μετρό και φρικάρεις, σαν τα μυρμήγκια το καλοκαίρι, αλλά τουλάχιστον αυτά εργάζονται και τρέχουν με σκοπό να βγάλει τον χειμώνα η επόμενη γενιά. Οι άνθρωποι γιατί τρέχουν έτσι; Ένιωσα άχρηστος τουλάχιστον στην Ελλάδα βοηθούσα την γειτονία μου, κατέβαινα και σε καμιά πορεία συμπαράστασης στον Ρωμανό και ένιωθα πως κάτι κάνω, Ενώ εκεί έξω; τουρίστας. Μου δώθηκαν αρκετές ευκαιρίες για δουλεία αλλά δεν τις εκμεταλέυτηκα. Αν θέλεις να βγάλεις φράγκα έξω βγάζεις, αρκεί να μην είσαι τεμπέλης και απείθαρχος.

 Βλέπεις τα παιδιά έξω να κάνουν τις κυριακάτικες βόλτες τους με τα ροδοκόκκινα μάγουλα χορτασμένα απο καλοπέραση και υλικά αγαθά και  μετά γυρνάς πίσω στην Μένανδρου και συναντάς τον Μανώλη βουτηγμένο στην πρέζα να σου μιλάει ακόμα για τους γονείς του που δεν πήραν ποτέ σύνταξη και για τον έρωτα της ζωής του που τον άφησε επειδή ήταν άνεργος. Γαμώ την κοινωνία μου...

Μόνο το Παρίσι μου θύμισε Αθήνα, αλλά αυτό δεν είναι απαραίτητα καλό, ίσως το μόνο μέρος που λέγαμε πως ήμαστε Έλληνες και δεν μας παίρναν από κακό μάτι, αλλά και εκεί αδικία. Απο την μία Ρόλς Ρόηζ και απο την άλλη Κλοσάρ να κοιμούνται στον δρόμο σαν τα σκυλιά. Κράκ και πορνεία σχεδόν παντού όσο απομακρύνεσαι απ`τον πύργο του Άιφελ. Αλλά η μυρωδιά απ`τον Μάη του 68 και τα οδοφράγματα της Κομμούνας  είναι εκεί. Τουλάχιστον εδώ έχουμε τον ήλιο, λίγο θάλασσα, και πολλά τα τζιτζίκια που όμως δεν τα νιώθεις όπως τον σφυγμό στο χέρι σου. 

Να ναι καλά ο Ιορδάνης με τον Βίντμερ που μου ζήτησαν να δείξω την δουλεία αυτή, με το υπόλοιπο κρού στο Αρτ Αθήνα και ανέβηκε λίγο το ηθικό μου.

Το παραπάνω απόσπασμα απ`την ταινία του Παντελή Βούλγαρη, είναι αυτό που με έκανε να ζωγραφίσω τον πίνακα με τον Τίτλο Χάππη Νταίη.

Την Δειλό την Ζωγράφισα αφού πρώτα είδα ένα ντοκιμαντέρ στο αρχείο της ΕΡΤ, στην Δήλο δεν έχω πάει ποτέ και ούτε το βλέπω να πάω σύντομα.

Και τα άλλα δύο, τα πιο ποπ, το σύμβολο της ΑΓΕΤ Ηρακλής και το λογότυπο του Οργανισμού Εκδόσεων Διδακτικών Βιβλίων είναι αναμνήσεις από τα παιδικά μου χρόνια, τότε που η Ελλάδα ζούσε το ψέμα της ευμάρειας του Πασόκ, που πηγαίναμε διακοπές και τα φορτηγά της ΑΓΕΤ μου θύμιζαν τρανσφόρμερς και νόμιζα πως το σήμα του Ηρακλή ήταν το έμβλημα κάποιας φυλής ρομπότ απ`το μέλλον, μετά ξάπλωνα στην σκιά του ευκαλύπτου και διάβαζα ''το ψαράκι της γυάλας'' απ`το σχολικό ανθολόγιο με την κουκουβάγια στο πίσω μέρος, πάει κι αυτή, την ρούφηξε η κρίση και η παγκοσμιοποίηση των τραπεζών. Κι εγώ φοβάμαι πως ξεφεύγω δειλά απ`τα δύσκολα με την φρατζόλα υπό μάλης, όπως ο ήρωας του Μάριου Χάκκα.
Τα υπόλοιπα έργα που έκανα στην Γερμανία θα τα δείξω κάπου σύντομα ελπίζω...