''Με αυτό το Μπλέ ποιος θα τα Βάλει''
Με αυτό το μπλε, ποιος θα τα βάλει, είχα γράψει κάποτε σε έναν τοίχο και δεν θυμάμαι γιατί;
Με πιέζεις να βγούμε για βάψιμο. Γέρασα σου λέω.
Πες μου μια λέξη.
Ήλιος
Μπλε
Τα έκανα σε στάιλζ.
Ξυπνάς το πρωί κι ακούς γαλλικό ραδιόφωνο, παίζει ένα κομμάτι και το ψάχνεις, συνειδητοποιείς πως είναι κάποιου που είχε περάσει από δω. Λογικό, μου λες, είναι θέμα αισθητικής.
Ρε μήπως αυτά που υποστηρίζει ο Λογιαλ Τι, δεν είναι μαλακίες;
Υπερσυμμετρια.
Μερικές φορές νιώθω σαν χαρακτήρας του σταρ ουόρς, το σύμπαν είναι τόσο μεγάλο και οι συμπτώσεις είναι σκαλωματικά απίστευτες.
Με περιποιείσαι σαν να είμαι νήπιο, αυτό δεν είναι φυσιολογικό μου λες.
Πάμε βόλτα με το μηχανάκι και φοβάμαι σαν νήπιο, όποτε είναι φυσιολογικό.
Λέρωσα το λευκό μου πουκάμισο με μπλε, με αυτό τον λεκέ ποιος θα τα βάλει;
Έκοψα τον γιακά, δεν με άφηνες.
Είδαμε έναν καναπέ στην Ιάσονος, πολύ ωραίο σου είπα και το έγραψα.
Ο τζάνκι δεν σηκώθηκε για να τον φωτογραφίσουμε άρα έμεινε σαν ανάμνηση.
Πολύ Ωραίο.
Πολύ Ωραίο.
Μου λείπεις ήδη.
Δεν κυκλοφορώ. Με έχει φάει το στούντιο, αλλά όταν περπατάω στην Αθήνα μαρέσει.
Εξάρχεια- Ψυρρή το πρωί.
Εξάρχεια- Ψυρρή το πρωί.
Απ τον Μπάτη στο στούντιο με ξύλα υπο μάλης.
Και μετά βυθίζομαι στο μπλε.
Είναι τόσο τρομακτικό σαν να πέφτω στο κενό για πολύ ώρα.
Και γω φοβάμαι τα ύψη, φοβάμαι ακόμα και την ρόδα του λούνα πάρκ.
Μια ζωή ρόλερ κόστερ.
Οι φωτογραφίες είναι της
