''Myths of the near future''

''Les Amphores II'',

acrylics on camvas, 146x233 cm, 2016.

''Tinos II'',

acrilycs on camvas, 2015x134 cm, 2016.

''Michael Jackson'',

acrilycs on camvas, 142x221 cm, 2015-16.

      Λένε πως το 2027 θα ολοκληρωθούν τα έργα της Σαγράδα Φαμίλια. Tον Γαουντί, πάτησε το τραμ. Οι τεχνοκράτες υπόσχονται ότι ως τότε, όλος ο πλανήτης θα έχει ελεύθερο ουάι φάι και τότε δεν θα ζητάμε τον κωδικό στα μπαρ. Λένε πως ο πλανήτης θα ζεσταθεί και τo καλαμπόκι στο Ιλινόις θα ξεραθεί, η τιμή των ζωοτροφών θα αυξηθεί και μαζί η τιμή του κρέατος, το χρηματιστήριο θα καταρρεύσει πάλι αλλά δεν θα επηρεάσει αυτό την πραγματική οικονομία. Οι μύκητες θα γίνουν βασική πηγή πρωτεϊνών για τους οργανισμούς μας και επιτέλους ο πόλεμος για τα ορυκτά θα έχει τελειώσει. Ο ανταγωνισμός για την κατάκτηση του διαστήματος θα γίνει πλανητική υπόθεση. Η υπερθέρμανση του πλανήτη θα έχει επιβάλει την χρήση ανανεώσιμων πηγών ενέργειας και τα σκέιτμπορντ πια θα πετάνε σαν το ''Μπάκ του δε Φιούτσερ''.  Οι υπολογιστές δεν θα έχουν πληκτρολόγια και οι οθόνες τους θα τυλίγονται σαν μια κόλλα χαρτί. Στην Αθήνα δεν θα έχουν καταφέρει να σταματήσουν το γκράφιτι αλλά θα έχει από μόνο του ξεπεραστεί. Η αρχιτεκτονική θα έχει εστιάσει έτσι κι αλλιώς, στο νομαδικό τρόπο ζωής. Τα κτήρια δεν θα έχουν πια θεμέλια και θα μπορούν να μεταφέρονται από τόπο σε τόπο, λόγο ανάγκης και τον κλιματικών αλλαγών. Η έννοια του δημόσιου χώρου δεν θα έχει την ίδια σημασία πια, τα πάντα θα είναι δημόσιος χώρος όπως πρώτα. Αναμνήσεις απ`το μέλλον δεν μπορούμε να έχουμε ούτε να κάνουμε όνειρα για το παρελθόν. Είναι μάταιο.
     Στις 3 Οκτωβρίου θα παρουσιάσω μια νέα σειρά έργων με τον τίτλο ''Myths of the Near Future'' στον χώρο της Borgia-Art στην Ζυρίχη. 

\

   Την κυψέλη πάντα σνόμπαρα, πυκνοκατοικημένη, καυσαέριο, βρωμιά, ποτέ δεν μου άρεσε. Το περασμένο καλοκαίρι, ο Μενέλαος, Ο Αντωνάκης και η Πηνελόπη με έκαναν να την δω με άλλο μάτι. Ένα βράδυ του Αυγούστου δειπνήσαμε με τον Μενέλαο και τον Κρέοντα στην πλατεία που έχει το ίδιο χυτό άγαλμα με την πλατεία Εξαρχείων. Δίπλα μας καθόντουσαν οι αδερφές Παξινού και μιλήσαμε για το νέο τους μυθιστόρημα. Ξύπνησα πρωί Σαββάτου να κατεβάσω λεφτά να σου πάρω λουλούδια και τσιγάρα. Ρώτησα έναν γεράκο αν υπάρχει τράπεζα εκεί κοντά. Απέναντι μου είπε. -Αχ ναι, δεν την είχα δει. Με ρώτησε τι μέρα είναι, Σάββατο του είπα και τότε κατάλαβε γιατί η τράπεζα ήταν κλειστή. Τελικά σου πήρα σταφύλια. Το ''Au Revoir'' ήταν κλειστό κι αυτό, ήπιαμε δυό μπόμπες στην Φωκίωνος και γυρίσαμε σπίτι χέρι-χέρι. Συναντήσαμε μια παρέα νέων με μπλέ μαλλία, κοιταχτήκαμε και γελάσαμε, όχι για τα μπλε μαλλιά, αλλά σαν επιβεβαίωση, η γειτονιά γίνεται χιπ.     

      Πριν λίγες μέρες με πήρε ο Μ. να με ρωτήσει γιατί δεν έχω ακόμα βάψει στην Kυψέλη. Ο φίλος μου Όπιουμ είχε πια γυρίσει απ τις Αγγλίες και πήγαμε να βάψουμε μαζί, μετά από δύο χρόνια που περάσαμε χώρια. Ο τοίχος ήταν χάλια αλλά τον ξύσαμε, η γλυκύτατη Δήμητρα, μας είπε λίγα λόγια για την ιστορία του κτηρίου και μας σύστησε την κυρία Βάσω που μένει εκεί, μόλις είχε κάνει μανικιούρ και είχε τα νύχια της στο ένα χέρι κοραλί και στο άλλο φυστικί, σαν τα χρώματα που κάποτε σου άρεσαν. Το Άσυλο Ανιάτων λειτουργεί απ`το 1893 και μακάρι να συνεχίσει να προσφέρει βοήθεια σε όσους το έχουν ανάγκη για πολλά ακόμη χρόνια. Είχαμε πολύ καιρό να εισπράξουμε τόσο καλό βάιμπ την ώρα του βαψίματος. Σχεδόν όλοι οι περαστικοί μας είπαν από μια καλή κουβέντα και απ`το άσυλο μας φίλεψαν καφέ και χαλβά σπιτικό, σιμιγδαλένιο. Μακάρι να καταφέρουμε να διακοσμήσουμε και τον υπόλοιπο τοίχο σύντομα.

collaboration wall with This Is Opium, Athens, 2016

Ευχαριστώ και την Σοφία για το σχετικό άρθρο στο ''RISE'' .

''Μπανάνες Μοβ''

Θυμάμαι τις φορές που πηγαίναμε στην αγορά για μπανάνες.

Πάντα μας έβαζαν πιο πολλές, και πομοντορίνι και ελιές.

 Ματα χάρι μου-Πρωινό μου βλέμμα.

Γέμισες το πεζοδρόμιο έξω απ`το τον βραστήρα στένσιλ με τον βράχο.

-Αθενς ροκς-

Λες να έχει ακόμα τη φωτογραφία σου στο πορτοφόλι της;

Εσύ έχεις ακόμα το δαχτυλίδι με το όνομα της;

Δεν το πούλησες, πατίνι για να πάρεις.

Έξι και σήμερα για την μεγάλη σου πτήση στο κέντρο του κόσμου. 

Ονειρεύεσαι να βρέχει ρούχα, να βάζω το κραγιόν σου και οι καμπαρντίνες σας να ανεμίζουν στον παγωμένο καλοκαιρινό αέρα.

Γρήγορο τράβελινγκ στα χιόνια,

60 μίλια την ώρα.

Όταν ήσουν μικρός οι μπανάνες ήταν δυσεύρετες στον Πειραιά. 

Κάποιος μου είπε πως μπορεί να πεθάνεις αν φας πολλές απ`αυτές.

Κάλιο

Ο Άγιος Βασίλης μοίραζε φωτόσπαθα στο μουσείο του διαστήματος στα παιδιά.

Ζήλεψες, ήθελες και εσύ, μα δεν είσαι πια παιδί,

μα δεν είμαστε στη Μόσχα,

δεν πειράζει ακόμα κι αυτός χρηματίζεται.

Ρώτησες τον Τάσο, αν έχει δει καρχαρίες

-ναι σφυροκέφαλους, στα Κανάρια, και φώκιες και φάλαινες.

Πειρατές;

οχι.

Αυτοί πυροβολούν την γέφυρα, σου παίρνουν το πλοίο κι όπου φύγει-φύγει.

Σαν τα πλέυμομπιλ που έδωσα στον εγκέφαλο,

λες να τα μαζεύει ακόμα;

Μου τελείωσαν οι σκίνι βαλβίδες;

Κουφάλες.

''Ηφαιστος''

Ο Μανώλης λέει πως υπάρχουν κάποιες στιγμές που το μελάνι γίνεται δάκρυ και λάβα.

λάβα

ηφαίστειο

Η Νίσηρος που πάλι δεν πήγα.

Ήφαιστος

Ο αδικημένος των θεών που έδωσε ζωή στον Τάλω, ίσως το πρώτο ρομπότ που έπλασε ο νους. Προηγείται όμως ο Όμηρος που αναφέρει τους C3PO.

Η Μήδεια έδωσε τέλος στον Τάλω που σύμφωνα με τον Πλάτωνα επέβαλε τον νόμο στην Κρήτη που πάλι δεν πρόλαβα να πάω.

Τις Κυριακές στην Οδό Λεωκορίου γίνετε χαμός, τσίκνα μυρίζει απ τα σουβλάκια και οι μικροπωλητές πουλάνε ότι βρουν.

Αυτή τη μέρα διάλεξα και γω για να βάψω την πόρτα του σιδερά δίπλα στην καντίνα.

Ο μουστακαλής απ`την Πρέβεζα με είχε προειδοποιήσει πως αν με πετύχει ο σιδεράς να του βάφω την πόρτα θα με τσακίσει, οπότε το έκανα Κυριακή που ο σιδεράς λείπει.

είναι και δύό μέτρα.