''Αθενς Λαβ Εντ Ποπ Κορν''

Για το Γκλαμ;

-Ναι, για το γκλαμ.

-Μετά την παρακμή των σίξτιζ που είχαν πιο συλλογικά προτάγματα…

-Οι χίπις.

-… τον αδιέξοδο πειραματισμό των σέβεντιζ, ο μόνος τρόπος ζωής και μουσικής που έδωσε το πρότυπό του στη σόουμπιζ του τζέτσετ. Ο εθνικός σταρ δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς τον Μπάουι. Αποκάλυψε την ενδότερη ιστορία του ροκ εντ ρολ που ήταν η πόζα αλλά και ένας τρόπος να υπάρχεις διαφορετικά, προτείνοντας σου μια μαγική, εξωγήινη λύση. Ο σταρ δεν είναι πια ένας από εμάς αλλά συμπυκνώνει τις μοναδικές στιγμές που μπορούμε να ανεχτούμε τον εαυτό μας, μεικινγκ λοβ γουιθ χιζ ιγκο, λέει ο Μπάουι. Ενάντια στην ψεύτικη στροφή προς τον εαυτό που είναι το νιου γουέιβ, που θέλει να μας πείσει ότι υπάρχει μία ουσία μετά του πανκ. Το γκλαμ σε αντίθεση με αυτό συνιστά τη μόνη βιώσιμη εναλλακτική του εαυτού.

-Ε βάλε λίγο Μπίtλζ

Τζούνιους Φρέϊ & Κακάο Ροκς

27/11/2016

''Oldschool Meeting vol.4''

        Ευχαριστώ πολύ τον Τουίγιο που με κάλεσε να βάψω στο τέταρτο Όλντ Σκούλ Γκραφίτι Μίτινγκ. Αυτό που έκανα βέβαια δεν ξέρω αν έχει κάποια σχέση με το γκραφίτι και το έκανα σε ένα κτήριο πιο δίπλα απ`την μάντρα του γηπέδου Τραχώνων, καθώς καθυστέρησα λόγο ταξιδιού. Τα κατάφερα όμως να είμαι εκεί.

        Το κομμάτι αυτό είναι τρίμπιουτ στην ελληνική μοντέρνα ζωγραφική. Πολλοί με κατηγορούν πως αυτά που κάνω είναι 40 χρόνια πίσω και ίσως έχουν δίκιο. Αυτός είναι όμως ο σκοπός μου, να συνεχίσω την παράδοση της ελληνικής μοντέρνας ζωγραφικής και να την εντάξω στο πλαίσιο του γκραφίτι που έχει κατακλύσει τον πλανήτη μας. 

Αυτές οι συκιές φυτρώνουν παντού. Δεν τις σταματάει τίποτα!

''Ιεράπετρα''

Το πλοίο από Πειραιά φεύγει το βράδυ, απ`το κατάστρωμα φαίνονται τα φώτα της κορυφής του Υμηττού και νομίζεις πως αν απλώσεις το χέρι θα φτάσεις την ακρόπολη και θα την βάλεις στην τσέπη σου για σουβενίρ. Σκέιτμπόρντ στο πλοίο που το Νοέμβρη είναι σχεδόν άδειο. Φτάνεις Ηράκλειο και παίρνεις το ΚΤΕΛ για Ιεράπετρα. Πολύ όμορφα. Ο Νοτιάς φέρνει σύννεφα πάνω απ`το νησί αλλά είναι ζεστός και τα νερά ακόμη πιο ζεστά.

        Βρήκαμε ένα παράξενο κτίσμα δίπλα στην θάλασσα, που δεν κατάλαβα ποια είναι η χρήση του. Μάλλον καταφύγιο του πολέμου ή ψαράδικο, δεν ξέρω. Είναι δίπλα στο μπίτς μπαρ Waikiki. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί επιλέγουν σε παραδεισένιους προορισμούς όπως τα Ιεράπετρα να δώσουν όνομα στα μαγαζιά τους από άλλους τουριστικούς προορισμούς. Δεν νομίζω να υπάρχει στη Χονολουλού μπαράκι που να το λένε Ιεράπετρα. Waikiki  εκτός απο σερφοπαραλία στη Χονολουλού ήταν και ένα μπράντ παιδικών ρούχων. Το 1996 η θεία μου η Γιώτα απ`την Αμερική μου είχε φέρει τότε μια κόκκινη μπλούζα με ένα τύπωμα στη πλάτη. Το σχέδιο είχε μια μαϊμού και ένα σπρέι. Νομίζω αυτή ήταν η πρώτη φορά που κατάλαβα πως το γκράφιτι έχει μπει για τα καλά στην κουλτούρα του κόσμου και δεν είναι απλά μια αλητεία που κάνει ο Μπάρτ Σίμσον ή μπάκραουντ σε κάποιο βίντεο κλιπ των Naughty by Nature ή βανδαλισμός σε ράμπες του Τhrasher μάγκαζιν.  Έβαψα την πόρτα του παράξενου κτηρίου το βράδυ γιατί δεν ήξερα τι αντίδραση θα είχαν οι ντόπιοι που δεν είναι εξοικειωμένοι με το στρητ αρτ. Σκέφτηκα πως ακόμα και αν αυτό που έκανα δεν είναι ωραίο ή δεν ταιριάζει με το περιβάλλον έδωσα λίγο χρόνο ζωής στην πορτούλα που έχει φάει η σκουριά. Ρώτησα την επόμενη μέρα τον Ζέφυρο αν του αρέσει και με αφοπλιστική ειλικρίνεια μου είπε πως είναι πολύ άσχημο αυτό που έκανα αλλά μυρίζει ωραία και ακούμπησε την μύτη του στο μέταλλο ρουφώντας απ`τα ρουθούνια του τον λιβυκό αέρα με την αστεία μυρωδιά των 94. 

Χάρηκα πολύ που σας είδα και υπόσχομαι στον Μάνο πως θα επιστρέψω σύντομα να πιούμε ρακές. 

''Pirée 1944''

295x190 cm, acrylics on canvas, 2014.

@Pirée, Kastoros 78, Pireus, Greece.

Default 7.

     Το έργο αυτό ονόμασα, Πειραιάς 1944. Αφορμή ήταν μια συνέντευξη του κωμικού Κώστα Βουτσά που διάβασα κάποτε. Μιλούσε για τον βομβαρδισμό του Πειραιά τον Γενάρη του 1944. Δεν περίμενα ένας κωμικός να με συγκινήσει τόσο και να με κάνει να νιώσω την φρίκη του πολέμου.

       Με τον Πειραιά έχω ιδιαίτερο δέσιμο, εκεί πέρασα τα πρώτα χρόνια της ζωής μου, δίπλα στην θάλασσα. Ήμουν πολύ τυχερός γιατί πήγα σε ένα απ`τα πιο όμορφα δημοτικά σχολεία της Ελλάδας, το 54ο δημοτικό σχολείο Πειραιά. Χτισμένο δίπλα στην θάλασσα πάνω απ τα τείχη του Θεμιστοκλή. Θυμάμαι τον διευθυντή μας να διακόπτει το μάθημα για να δούμε το ηλιοβασίλεμα ή τα δελφίνια που ταξίδευαν την άνοιξη στον Σαρωνικό ενώ μας διάβαζε την Γέννεση του Ελύτη. Τα πλοία να μπαινοβγαίνουν στο λιμάνι και τους πιλότους να τα καθοδηγούν. Την σχολή δοκίμων που κάθε χρόνο του Αϊ Νικόλα βαρούσε κανονιές. Την καθαρά Δευτέρα να πετάμε χαρταετό στον σταυρό και να περιμένουμε να ανοίξει ο καιρός για να βουτήξουμε στη θάλασσα κρυφά δίπλα στον Φλωρινιώτη και μετά να γυρίζουμε σπίτι και τα ρούχα μας να μυρίζουν πετρέλαιο.

Τα πρώτα γκραφίτι στο πολυκλαδικό και σκέιτ στο δημοτικό θέατρο.

        Ο Πειραιάς είναι απ`τα πιο όμορφα λιμάνια της Μεσογείου και πρέπει αυτό να το φυλάξουμε.

Μου πήρε σχεδόν ένα μήνα να ολοκληρώσω αυτό το έργο με δυσεύρετα ακρυλικά τον Αύγουστο του 2014. Προοριζόταν για την ομαδική έκθεση Like New που επιμελήθηκε ο Ανδρέας Φακής την ίδια χρονιά, όμως το έργο ήταν πολύ μεγάλο για να εκτεθεί εκεί οπότε το κράτησα στην αποθήκη.

       Περίμενα την κατάλληλη στιγμή και το κατάλληλο μέρος για να το δείξω. Και ευτυχώς αυτή δεν άργησε να έρθει χάρη στην οργάνωση του Default 7 και τον πολύ όμορφο χώρο Pirée.

''Μπερντές''

Donation mural, collaboration with ThisIsOpium.

Special Thanks to our friend Zie.

@αυτοδιαχειριζόμενος χώρος ''Μπερντές.

''Karilena Marra'', acrylics on canvas, 75x105 cm, 2014

''Original Sin'', acrylics on canvas, 90x140 cm, 2014

Instalation View

''Anania''

''Traiana''

''Νεράντζια''

(λίγα λόγια για την έκθεση)

"O Nar γύρισε από τη Γερμανία. Δεν κατάφερε να γνωρίσει τον έρωτα ούτε εκεί. Του άρεσε το μυαλό της αλλά η πόλη εκεί δεν έχει ευκαιρίες και γύρισε στην Αθήνα που έχει πολλά εγκαταλελειμμένα κτίρια. Η κρίση έχει χτυπήσει τις τσέπες μας αλλά όχι τη δημιουργία. Ο Μάρκος γνώρισε τη Λένα και ακούνε νταμπ στεπ σε αυτοσχέδια πάρτι. Η Αθήνα τον Οκτώβρη είναι πιο ωραία από το Σεπτέμβρη. Το μαύρισμα του καλοκαιριού έχει ξεθωριάσει και η πόλη έχει πιο πολλά graffiti από ποτέ. Σε λίγα χρόνια ίσως να μην έχει. Ήδη έχουν αρχίσει και τα σβήνουν για να μοιάζουμε περισσότερο με τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. Αντίθετα, οι ξένοι που έρχονται εδώ ενθουσιάζονται με αυτό που συμβαίνει στους τοίχους μας και η μνήμη των φωτογραφικών τους μηχανών γεμίζουν από τα χρώματα των σπρέι. Βανδαλισμός είναι η αρχιτεκτονική και όχι οι μπογιές πάνω στα κτήρια. Είμαστε νέοι και έχουμε ακόμα όρεξη. Τα όνειρα μας τα ρουφάνε, αλλά δεν το βάζουμε κάτω. Κάποιοι λένε ότι η Αθήνα είναι το νέο Βερολίνο. Ο Μάικ λέει πως το Βερολίνο είναι η νέα Αθήνα. Ίσως δεν στέκει τίποτα απ`τα δύο. Είναι σα να λες ότι η μπανάνα είναι ο νέος ανανάς.

Κάποιοι λένε πως η τέχνη του δρόμου δε χωράει στις γκαλερί και όταν μπει σε αυτές δεν είναι πια “του δρόμου” και ίσως έχουν δίκιο. Ίσως όμως να είναι και ο μόνος τρόπος για να διατηρηθεί αυτή η τέχνη που είναι τόσο εφήμερη. Είναι σα να κάνεις το νεράντζι γλυκό του κουταλιού. Το διατηρείς φρέσκο και έχει και αυτό τη γλύκα του.

Συμμετέχοντες καλλιτέχνες
WD | Nar | Cacao Rocks | N_Grams | Yiakou | Fotiz Ontas | Thisisopium | Billy 82 | Μάρκος Πετρακόπουλος | Zie | RTM | Zofos | Γιώργος Νέσης | Δημήτρης Ντόκος | ξ | Lo-tek | Junius Frey

Eπιμέλεια έκθεσης: Odette K.

@sarri 12, Athens, 8 October - 20 November