''Γαλήνη''

    Η καθαρά Δευτέρα είναι η αγαπημένη μου γιορτή. Είναι ίσως η τελευταία γιορτή που δεν έχει αλλοτριωθεί τόσο όσο το καρναβάλι που μοιάζει με κακέκτυπο του βραζιλιάνικου σε μια ποστ αποκαλύπτικ έκδοση με τα μπουφάν μας πάνω απ`τα φτηνά γυαλιστερά συνθετικά υφάσματα, σε μετωπική σύγκρουση με το Αμερικάνικο Χάλοουίν και τα τρομακτικά του τέρατα τα ντελαπόγκο, λα κουκαράτσα και τις λαμπάντες δεν βγάζει κανένα νόημα, δεν είναι καν πολυπολιτισμικό, είναι κακέκτυπο. Για τα Χριστούγεννα να μην μιλήσω καλύτερα που έχουν καταντήσει σαν μια εφιαλτική διαφήμιση της κόκα κόλα. Ενώ η καθαρά Δευτέρα έχει καταφέρει ακόμα και σήμερα την εποχή που όλα αλλάζουν να μείνει ''καθαρή''. Μια λαγάνα, λίγος ταραμάς και ένα κομμάτι χαλβά είναι αρκετά για να την γιορτάσεις. Μην ξεχνάμε όμως τον χαρταετό. Με τον αδερφό μου τον Άρη είχαμε σκάλωμα με τον χαρταετό, όπως με το skate ας πούμε. Φτιάχναμε τους χαρταετούς μας μόνοι μας, ένα μήνα πριν την Καθαρά Δευτέρα, δηλαδή κοντά στην έναρξη του τριωδίου. Δεν μας ενδιέφεραν πολύ οι μεταμφιέσεις σε ζορό, νίντζα, καουμπόι, το μυαλό μας ήταν στις πτήσεις του χαρταετού. Συνήθως φτιάχναμε τρεις διαφορετικού μεγέθους για να πετάνε ανάλογα με την δύναμη του αέρα. Υπήρχαν και άλλοι σκαλωμένοι σαν εμάς που κατέβαιναν στα βράχια της Πειραϊκής και πετούσαν τους χαρταετούς τους με μαεστρία. Όταν ο αέρας ήταν καλός αρκούσε απλά να τον σηκώσω πάνω απ`το κεφάλι μου και ο Άρης τραβούσε την καλούμπα δύό φορές και ο αετός σε λίγα λεπτά είχε φτάσει πάνω απ την Ψυτάλλεια που τώρα είναι ο βιολογικός καθαρισμός που ξεπλένει τα νερά του Σαρωνικού.  Όποτε αναφέρομαι στην Ψυτάλλεια στο μυαλό μου έρχονται οι μαρτυρίες τον εξόριστων που έκαναν στάση σε αυτό το νησάκι του Σαρωνικού. Αργότερα ο Άρης έφυγε μετανάστης στην Ιταλία και μόνος μου δεν το συνέχισα το ''άθλημα'' αλλά πάντα ζήλευα αυτούς που πετούσαν χαρταετούς αλλά όχι αυτούς τους κινέζικους που μοιάζουν με σαΐτες. Προτιμώ του εξάγωνους που απεικονίζονται στην ζωγραφική μας. Σαν αυτούς που έφτιαχνε ο Ακριθάκης. 

       Πάντα ήθελα να φτιάξω έναν στην ενήλικη ζωή μου αλλά δεν τα είχα καταφέρει ως τώρα. Τον τελευταίο είχα φτιάξει με μια μαύρη σακούλα σκουπιδιών και τρία καλάμια απ`την παραλία της γλυφάδας στην Κέρκυρα. Τον είχαμε πετάξει με τον Ακύλε, τον Κούδα, την Μάρω, την Αθηνά και τον Βαγγέλη. Κάποιος πρέπει να έχει και φωτογραφίες από εκείνη την μέρα, χίπηδες κανονικοί ήμασταν τότε. Την εποχή του Μάνου Τσάο και των αγώνων της Γένοβα. Για να φτιάξεις όμως χαρταετό πρέπει να έχεις Γαλήνη, να είσαι καθαρός σαν την Δευτέρα και να είσαι και με τους σωστούς ανθρώπους γύρο σου.  Φέτος τα κατάφερα και έφτιαξα τον δικό μου αετό. Δυστυχώς δεν είχε αέρα και δεν πέταξε. Κανέναν δεν είδα να πετάει την Δευτέρα ούτως η άλλως διότι ο άνεμος ήταν αδύναμος, δεν κουνιόταν φύλλο. Μόνο αυτοί οι πλαστικοί οι κινέζικοι πέταξαν που πετούν και με ένα φύσημα αλλά δεν πάνε ψηλά και δεν είναι όμορφοι.

      Την προηγούμενη έβαψα και την πόρτα του ξενοδοχείου ''Γαλήνη''

Καλή Σαρακοστή.