''Labas''

''Λαμπά''

       Μετά τις περιπέτειές μας στην επαρχία της βόρειας Ιταλίας καταλήξαμε στη Μπολόνια. Πρώτη φορά ήρθα εδώ πολύ νεαρός, πρέπει να ήμουν δεκατεσσάρων. Μου είχε κάνει πολύ μεγάλη εντύπωση αυτή η πόλη. Ό,τι είχα δει μονάχα στο Εμ τι βι, ήταν εδώ πραγματικότητα. Πάνκιδες στην Πιάτσα Μαντζόρε, ράπερς να κάνουν φριστάϊλ στη Βία Ιντιπεντένζα, Ρέϊβερς στο λεωφορείο βγαλμένοι από βίντεο κλιπ των Πρόντιτζι, είχε τα πάντα. Αργότερα ξαναπήγα στη Μπολόνια για να βρω τον αδερφό μου που δούλευε εκεί στο μπιστρό Ρόζα Ρόζε. Ήταν το πρώτο ταξίδι που έκανα εκτός Ελλάδας τελείως μόνος. Από Κέρκυρα με καράβι, εικοσιτέσσερις ώρες πλοίο χωρίς καμπίνα με το Όνομα Του Ρόδου για παρέα. Μετά κάποιες ώρες τρένο και εκεί που νομίζεις πως έχεις φτάσει λεωφορείο 45 λεπτά για το σπίτι του Άρη. Νομίζω πως όταν έφτασα λιποθύμησα απ' την κούραση. Ένα διαμέρισμα που έμεναν άλλοι πέντε Έλληνες, αιώνιοι φοιτητές. Στη Μπολόνια σπούδασαν πολλοί που αργότερα έπαιξαν ρόλο στην ζωή μου αλλά και στην σκηνή της Αθήνας γενικότερα. Ο Ρους που φτιάχνει όμορφα ποπ τραγούδια, η Λένα Τεμπονέρα που ήταν η πρώτη που μου ζήτησε να δείξω έργο μου σε έκθεση, ο φίλος του αδερφού μου του Σωκράτη, Δημήτρης Παπαϊωάννου που οργάνωνε το Synch, o Σπύρος Μαλτέζος που πρόσφατα μου πήρε συνέντευξη για το πρότζεκτ του 210 και άλλοι πολλοί. Στην Μπολόνια ξαναβρέθηκα και την περίοδο των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας που μόλις είχα τελειώσει το λύκειο. Ήθελα να σπουδάσω εκεί, στη σχολή DAMS, ντράμα, άρτε, μούζικα ε σπετάκολο που είχε ιδρύσει ο Ουμπέρτο Έκο, πρύτανης τότε του πανεπιστημίου. Ήμουν πολύ νέος όμως, δεν είχα καμία οικονομική βοήθεια, τρόμαξα να σταθώ στα πόδια μου και γύρισα στην Ελλάδα μετά από λίγο καιρό. Ίσως ένα απ' τα πράγματα που έχω κάνει και έχω μετανιώσει πιο πολύ ήταν αυτή η επιστροφή μου στην Ελλάδα. Έπρεπε να μείνω εκεί, να παλέψω και να σπουδάσω αυτό που πραγματικά ήθελα. Πιστεύω τώρα θα είχα καταφέρει πολύ περισσότερα, δεν θα έχανα τόσο χρόνο για να μάθω την τέχνη μόνος μου και θα μπορούσα να προσφέρω περισσότερα σε όσους αγαπάω. Έκανα το λάθος όμως και γύρισα στην Ελλάδα, ξαναέδωσα πανελλήνιες και πέρασα στη Φιλοσοφική την οποία να μην αδικώ, χάρη σε κάποιους καθηγητές, μου προσέφερε πολλά.

       Επέστρεψα στην Μπολόνια δώδεκα χρόνια μετά, άλλος άνθρωπος. Φτάσαμε στο σταθμό των τρένων. Λίγο περπάτημα ως το σπίτι του Σέζαρε του Αργοναύτη που θα μας φιλοξενούσε. Το σπίτι του έμοιαζε πολύ σε αυτά που έμενε κατά καιρούς ο αδερφός μου, γεμάτο όμως με πίνακες ζωγραφικής. Έπειτα πήγαμε κατευθείαν στην κατάληψη με το όνομα Λαμπά, που ήταν και ο λόγος που ήρθαμε στην Ιταλία, για να στηρίξουμε την ελευθεριακή κατάληψη Λαμπά του κτηρίου της πρώην Καζέρνα Μασίνι, μια απ' τις δυο τελευταίες που έχουν απομείνει στην πόλη. 

       Η Μπολόνια παλιότερα είχε πολλές καταλήψεις και κοινωνικούς χώρους ακόμα και απ' την εποχή του εξήντα. Στη Μπολόνια βρίσκεται το πρώτο πανεπιστήμιο της Ευρώπης που χρονολογείται απ' το 1088. Οπότε ανέκαθεν ήταν μια πόλη με νέους ανθρώπους, διανοητές και ένα όραμα διαφορετικό για τον κόσμο. 

       Τα τελευταία χρόνια όμως η Μπολόνια έχει αλλάξει πολύ. Πάνκιδες δεν βλέπεις πια, ούτε ρέϊβερς ούτε τζιβάτους, έχουν μπει όλα σε μια κανονικότητα. Αυτή είναι και η τάση γενικότερα άλλωστε στον δυτικό κόσμο. 'Ενας καθωσπρεπισμός, μια επιδίωξη για γκλαμουριά, το βλέπεις και στα κλάμπς ακόμα και στην Αθήνα. Παλιά το Πλας Σόντα, τώρα Βένιου ή δεν ξέρω τι; Μια γκλαμουριά που είναι ΟΚ, με μερικές δόσης χυδαιότητας. Ακόμα και στην πολιτική, ο συντηρητισμός και η άκρα δεξιά έχουν δυστυχώς ανοδική τάση. Ο συντηρητικός δήμαρχος της Μπολόνια εκτός απ' την πρέζα που κατάφερε ευτυχώς να καθαρίσει, εκτόπισε και τους κοινωνικούς και ελευθεριακούς θύλακες που έκαναν αυτή την πόλη δημιουργική και ζωντανή. Η Μπολόνια έμοιαζε με το Βερολίνο κάποτε και τώρα είναι απλά μια πόλη του Βορρά. Μπορείτε να πάρετε λίγο απ' το παλιό βάϊμπ της πόλης αν βρείτε την ταινία Bon Plan του Jerome Levy.

       Καλλιτέχνες απ' όλη την Ευρώπη, ο Bisser απ' το Βέλγιο, 1UP απ' το Βερολίνο, Ruin και Skirl απ' τη Βιέννη, ο Cassiu απ' τη νότια Ιταλία, ο Digo Diego απ' την Ισπανία, ο ντόπιος Νemo και εγώ. Καλεσμένοι όλοι από την Ιβάνα που τρέχει το πρότζεκτ Urban Lives και τη συνέλευση της κατάληψης. Ήρθαμε για να στηρίξουμε τον αγώνα τους. Η κατάληψη απειλείται με κλείσιμο σύντομα και αυτά συνήθως γίνονται με βίαιο τρόπο. Στην αρχή καθίσαμε όλοι μαζί και μιλήσαμε για το τι προσφέρει η κατάληψη στην τοπική κοινωνία αλλά και τα προβλήματα και τις απειλές που δέχονται για κλείσιμο. Μας προειδοποίησαν πως υπάρχει ενδεχόμενο να επέμβει η αστυνομία για να μας σταματήσει καθώς το όλο εγχείρημα είναι παράνομο, αλλά αν αυτό συμβεί θα καλύψουν τα νότα μας. Μας υπέδειξαν τους τοίχους που ήταν διαθέσιμοι για βάψιμο και εγώ έκανα μια βόλτα στους χώρους για να διαλέξω τον δικό μου. Ξαφνικά είδα μπροστά μου εφτά πυραμίδες φτιαγμένες από χοντρά κλαδιά δέντρων δεμένων με σύρμα και καλώδια. Ρώτησα τότε να μάθω τι είναι αυτά και για πιο λόγο είναι δεμένα. Μου απάντησαν πως είναι οδοφράγματα που μετακινούνται εύκολα για να σταματήσουν τα οχήματα της αστυνομίας σε περίπτωση εφόδου. Ενθουσιάστηκα με αυτό! Σαν αυτά της γραμμής Μαζινό που σταματούσαν τα τανκς των Ναζί. Είχαμε έρθει εδώ για να βοηθήσουμε τον αγώνα τους για να κρατήσουν την κατάληψη και αυτά είναι τα οδοφράγματα που θα καθυστερήσουν μια ενδεχόμενη έφοδο της αστυνομίας. Μόλις βρήκα τι θα βάψω σκέφτηκα. Απ' τον καιρό του Αρσένη ήμουν ειδικός στα οδοφράγματα. Τους ρώτησα αν είναι δυνατό να επέμβω σε αυτά και τους πήρε λίγη ώρα να αποφασίσουν αλλά τελικά δέχτηκαν. Θυμήθηκα και τον παλιό μου σύντροφο Άλεξ απ' τον Μπερντέ στα Ιλίσια που επισκέφτηκα πρόσφατα για να βάψω έναν τοίχο. Εκεί είχαν διάφορα χρωματιστά παλούκια δίπλα στην είσοδο και όταν τα είδα του είπα ότι είναι πολύ όμορφα και αυτός γέλασε. Ίσως δεν είναι καλή ιδέα να το γράψω αυτό αλλά ελπίζω πως οι φασίστες δεν διαβάζουν αυτά τα κείμενα. 

       Συγκέντρωσα όλα τα ξύλα στην μέση του χώρου και τα έβαψα με μαύρο χαμηλά για να δίνουν την ψευδαίσθηση πως αιωρούνται, όπως ο αρχαίος ναός στην Πελοπόννησο που είχε αναφέρει και ο Κώστας Βαρώτσος σε πρόσφατη ομιλία του. Το ψηλότερο μέρος της κατασκευής έκανα λευκό και τις άκρες κοκκινοπές για να συμβολίζουν τον αγώνα μας. Στο τέλος έγραψα πάνω απ' την μεγάλη θήρα ΚΑΤΑΛΕΙΨΗ και θυμήθηκα το ανορθόγραφο πανό που είχε η κατάληψη του γυμνασίου του Αϊ Γιάννη στην Κέρκυρα την εποχή των σχολικών μου χρόνων.

       Αυτό ήταν τελείωσα, καμία έκρηξη αυτή την φορά γιατί η καλύτερη επίθεση είναι η άμυνα. Όπως και στο ποδόσφαιρο αλλά και την στρατηγική. Οι στρατοί παλιότερα, όταν οι πόλεμοι γίνονταν ακόμα με τιμή και οι εχθροί έλυναν τις διαφορές τους στήθος με στήθος φρόντιζαν για την αισθητική και εμφάνισή τους ώστε να είναι φανταχτερή και όμορφή όπως των ινδιάνων, των ιπποτών του μεσαίωνα και των σαμουράϊ. Όμως πια ο πόλεμος δεν έχει πρόσωπο. Ιπτάμενες μηχανές, αέρια μουστάρδας, η μάχη σώμα με σώμα είναι πια παρελθόν οπότε και η αισθητική της χάθηκε μαζί με την ηθική του πολέμου, κατάντησε στο καμουφλάζ και τον βομβαρδισμό. 

       Θα ήθελα πολύ να είμαι εκεί σε περίπτωση που εμφανιστούν οι αστυνομικοί για να εκκενώσουν την κατάληψη και να δω την έκφρασή τους όταν αντικρίσουν αυτό το οδόφραγμα. Ελπίζω να τους κάνει να διστάσουν έστω και για λίγο να μπουκάρουν.

       Αγωνιστικούς χαιρετισμούς απ' τη Μπολόνια.