''Nafplion Fish''
Ο Νταλί, που κάποτε θαύμαζα γράφει στο προσωπικό του ημερολόγιο πως περιφρόνησε πολύ νωρίς τον θεό, τον Νίτσε, μα πρώτα απ'όλα την πατρική φιγούρα αν και μέσω αυτού έφτασε ο Ζαρατούστρα στα χέρια του. Ενστερνίστηκα και εγώ πολύ νωρίς αυτές τις απόψεις χωρίς πολύ σκέψη στην εφηβική μου ηλικία. Ο διαχωρισμός της εφηβικής ηλικίας επήλθε των εξομολογήσεων του Ρουσό, τον 18ο αιώνα και έγινε πλέον ξεκάθαρος μετά την αστικοποίηση, την βιομηχανική επανάσταση και την υποχρεωτική παιδεία. Η οικογένεια είναι η πρώτη κοινωνική ομάδα που εντασσόμαστε χωρίς άλλη επιλογή. Η πατρική φιγούρα, ιδιαίτερα στις πατριαρχικές κοινωνίες είναι η πρώτη μορφή εξουσίας που γνωρίζει το άτομο. Λογικό επακόλουθο είναι η αμφισβήτηση αυτής της φιγούρας κατά την διάρκεια της εφηβείας στον μοντέρνο τρόπο ζωής. Αυτό έκανα και εγώ πολύ νωρίς και μάλιστα σε ακραίο βαθμό. Προσπάθησα να ενταχθώ σε άλλες ομάδες δίχως αρχηγούς, το Χιπ Χοπ, το σκέιτ, την αναρχία, μα ήταν μάταιο. Πάντα κάποιος προσπαθεί να επιβάλει την άποψη του και όχι πάντα με κακές προθέσεις αλλά αυτό με έφερε σε απόγνωση οπότε αφοσιώθηκα στην τέχνη χαμένος στα συμπλέγματα της εφηβείας. Η ενηληκίωση μου ακολούθησε την εγκατάλειψη της οικογενειακής στέγης. Έριξα ''μαύρη πέτρα'' πίσω μου. Απαρνιόμουν τον θεσμό της οικογένειας σε τέτοιο βαθμό που όταν με ρωτούσαν γνωστοί για τους γονείς απέφευγα να απαντήσω και ζούσα σαν ορφανός ''Μόρισον'' μη χέσω. Οι δικοί μου πρέπει να ήταν πολύ στεναχωρημένοι αυτή την περίοδο. Οι γονείς δεν είναι αρκετοί στα μάτια των εφήβων και συμβολίζουν την καταπίεση ιδιαίτερα για όσους βιάζονται να μεγαλώσουν κάτι το αναμενόμενο. Η ευγνωμοσύνη απέναντι στην οικογενειακή εξουσία, η συγχώρεση και η ευχαριστία είναι πιο δύσκολη διαδικασία απ΄την εφηβική ''επανάσταση''. Η αναζήτηση μου στην νεαρή εφηβεία για το παρελθόν, τον Μάη του 68, τους χίπις και όσα οι γονείς μου έζησαν με έφεραν σε ακόμη πιο μεγάλη αμηχανία. Για όλα όσα πίστευα ενστικτωδώς είχαν και αυτοί κάποτε παλέψει αλλά αυτό δεν έφερε ειρήνη ανάμεσα μας, η επιταγή των χρόνων μου και η ρήξη των γενεών ήταν ισχυρότερη ανάγκη. Τα περισσότερα συμπλέγματα στην ενήλικη ζωή οφείλονται, θεωρώ, σε αυτή την δυσκολία. Ακόμη χειρότερη είναι βέβαια η κατάσταση για όσους δεν κατάφεραν να χειραφετηθούν κατά την διάρκεια της εφηβείας και αυτό είναι κάτι που παρατηρείται σε μεγάλο βαθμό στην Μεσόγειο και αυτό έχει αντίκτυπο και σε έναν ''μάκρο'' χαρακτήρα ανωριμότητας κοινωνικών συνόλων και αποφάσεων. Οι συμπλεγματικοί ενήλικες, οι ζηλόφθονες, όσοι κατηγορούν εξωγενείς παράγοντες για την μη επίτευξη των στόχων τους και σε πιο ακραίες περιπτώσεις βλάπτουν τους συνανθρώπους τους, φτάνουν σε σημείο ακόμα και μαχαιρώσουν πισώπλατα φίλους τους για να ανέβουν και στην συνέχεια υποκρίνονται πως αγωνίζονται για το κοινό καλό αλλά με έναν βαθύτατο εγωισμό που έχει σκοπό καθαρά γαλονό-θηρικό, είναι αυτοί που είτε δεν χειραφετήθηκαν ποτέ είτε δεν συγχώρεσαν ποτέ την πατρική φιγούρα. Ίσως αν είχα διαβάσει λίγο ψυχολογία πέρα από χαζομάρες του εμπορίου να μπορούσα να τεκμηριώσω καλύτερα τις παραπάνω απόψεις αλλά η ζωή είναι πολύ μικρή για να διαβάσεις τον Λακάν και τον Γκουαταρί.
Είμαι πολύ τυχερός που έζησα τα παιδικά μου χρόνια πλάι σε έναν γλύπτη αν και είναι απ'τους πιο αδικημένους που γνωρίζω. Είμαι παράλληλα περήφανος γιατί εως τώρα δεν χρησιμοποίησα ποτέ τίποτα παραπάνω απ`τις γνώσεις που μου παρέδωσε ο πατέρας μου για να ανέλθω στο καλλιτεχνικό γίγνεσθαι. Ήταν ένας και απ'τους λόγους εκτός απ'την γκραφιτάδικη καγκουριά που έκρυβα την ταυτότητα μου. Αν και πιθανότερο ήταν αν χρησιμοποιούσα το όνομα του πατέρα μου να έφερνε αρνητικά αποτελέσματα λόγο της ιδιοσυγκρασίας του. Οπότε μπορώ να λέω ότι εως τώρα ότι έχω καταφέρει, αν έχω καταφέρει κάτι, είναι με το ''σπαθί'' μου. Ανάμεσα μας σίγουρα υπήρχε ένας ανταγωνισμός που οφειλόταν στα συμπλέγματα και των δυο μας. Αυτό όμως πλέον αποτελεί παρελθόν. Και ενώ είχα σκοπό να τον ξεπεράσω κατάλαβα πως αυτό είναι μάταιο. Η άδεια του αλλά και η διάθεση μου να επιζωγραφίσω το σκουριασμένο, ξεχασμένο ψάρι που είχε φιλοτεχνήσει στην ηλικία μου ήταν απόδειξη αυτής της ''λευκής σημαίας''. Αν και ακόμα θεωρώ ασέβεια το να επεμβαίνω στο έργο κάποιου άλλου καλλιτέχνη, εδώ είναι θέμα συνέχειας και DNA. Σαν ο γιος του φούρναρη να βάλει ένα ακόμα συστατικό στην παραδοσιακή συνταγή. Το ψάρι αυτό που είναι φτιαγμένο από πεταμένα μέταλλα, απομεινάρια θερμοσίφωνα και άλλα υλικά είχε εκτεθεί σε δημόσιο χώρο στο λιμάνι του Ναυπλίου την δεκαετία του 80. Περισσότερες πληροφορίες δεν θυμάται ο καλλιτέχνης να μου δώσει.
Sculpture made in the 80s by the artist Georges Megoulas, paited over by Cacao Rocks in 2017