''Memories of the green line''

90x60 cm

Acrylics on wood

(private collection Athens, Greece)

''GREEN LINE''

Βρήκα ένα άδειο σκοπέτο και πήδηξα, ήμουν στην πράσινη γραμμή, λίγα μόλις μέτρα απ`το καφενείο του Σταύρου και το μπουρδέλο της Σούλας.  Ο Σταύρος μου υπέδειξε το σποτ. Που και που περνούσε ένα περίπολο του Κυπριακού στρατού, αλλά όταν τους βλέπεις με τις λιμένες αρβύλες τους να σέρνονται στην άσφαλτο, δεν τρομάζεις ιδιαίτερα. Τον Σταύρο, που εκτός από ιδιοκτήτης του καφενείου ''Το Χαράτσι''' είναι και ποιητής, μου γνώρισε ο Γιάννης ο Πίκπας, χιπ χοπερ, πολεμικός ανταποκριτής και δεινός σκακιστής. Ο Πίκπας ήταν το πρώτο άτομο που μίλησα όταν κατέβηκα στην Λευκωσία, τον ρώτησα που μπορώ να βρω σπρέυ, φαινόταν για άνθρωπός που ξέρει. Με πήγε στο 1312 κοντά στη μητρόπολη και μετά δίπλα στα σύνορα, στο καφενείο του Σταύρου.

Το 1312 ωραίο σπρέι στόρ, μακάρι να έπαιζε τέτοιο στην Αθήνα. Δεν ξέρω αν είναι ακόμα ανοιχτό γιατί τότε ήταν στα κλεισίματα. Η κρίση είχε μόλις χτυπήσει και την Κύπρο, Θυμάμαι τον πανικό τους όταν έκλεισαν οι τράπεζες για 2 μέρες και στο στρατόπεδο σε επιφυλακή μας είχαν, 6 ώρες μπιφτέκι με το κράνος και το αλεξίσφαιρο, πφφφφ...
 Τις Κυριακές η Λευκωσία είναι πιο όμορφη, οι υπηρέτριες απ`την Ασία, Καμπότζη, Μπαλί, Φιλιππίνες, έχουν ρεπό, είναι όμορφες. Νιώθεις πως είσαι σε άλλη χώρα για λίγο. 

Όταν ανέβηκα για για να βάψω το ρούφτοπ ήταν Κυριακή, τις Κυριακές η έξοδος απ`το στρατόπεδο ήταν πιο μεγάλη και βόλευε για βάψιμο. Όλοι οι Ελδυκάριοι πήγαιναν για καφέ στην Λύδρας και δεν τολμούσαν να πάνε πιο μακριά, Λογικό το μόνο που ήθελαν ήταν να δούνε κανα νι-μού και να πιούν καλό καφέ. Ο καφές στο καψιμί ήταν χάλια, αν και μπορώ να πώ πως μου λείπει, αν και ο γιατρός μου έκοψε την καφεΐνη. Σκαρφάλωσα λοιπών τον στύλο της σημαίας και ένιωσα λίγο σαν τον χαρλεά που έφαγαν στα νάιντίζ οι Τούρκοι. Τότε βγήκε η κυρα Μαρία απ`το ξενοδοχείο ''Υπνου'', πρώην μπουρδέλο και αυτό και κάτι μου είπε στα κυπριάκα αλλά δεν κατάλαβα, μάλλον δεν χάρηκε που το έκανα αυτό. Παρόλα αυτά το έχωσα, απέναντι ήταν το άδειο σκοπέτο, ένα δωμάτιο απο το ξενοδοχείο ''Υπνου'' ήταν φανερό απ`τις τρύπες στον τοίχο πως χρησίμευε σαν πολυβολείο το `73.
Ήταν το δωμάτιο με την καλύτερη θέα. Δεν με είδε κανείς. Μούφα το κομμάτι αλλά έβαψα. Πονούσε η μέση μου από  το πυρ και κίνηση, είχα σηκωθεί να πυροβολήσω λίγο άγαρμπα.
Τα σπρέυ που περίσσεψαν τα φύλαξα  στο καφενείο, μου είχαν κάνει δώρο ένα σκέτσμπουκ, κάτι μάρκερς και μια τσάντα Κόμπρα για τα σπρέυ, γαμάτη με φερμουάρ. Ξαναβγήκα μετά από μία βδομάδα. Είχαν μπουκάρει στο καφενείο και το μόνο που είχαν σουφρώσει ήταν η τσάντα με τα σπρέυ. Οι ρωσσοπόντοιοι οι ντίλερς απ`το πάρκινγκ ήταν. Αναγνώρισα τα χρώματα μου σε κάτι φρέσκα θρόου απς όπως πήγαινα.
Μπλέξαμε...
Ο Παυσανίας που γνώρισα εκεί μετά με ρώτησε γιατί δεν έκανα κάτι πολιτικό πάνω στα σύνορα.
Δεν ξέρω ίσως να είχε και δίκιο έπρεπε να κάνω κατι τύπου NO BORDERS αλλά δεν είμαι ο Μπάνκσυ.  Οκ, φάν.
Είχα όρεξη να ξαναβάψω αλλά δεν είχα γκάφ για κάνς..
Πολύ αργότερα ξαναέβαψα με το αστράκι και την Ελίζα.
Και ένα βράδυ με τον Μαυροθέρη, ήταν πολύ μεθυσμένος, βγήκα απ το μπάρ και έβαψα ένα ρολό μανάβικου. Πέρασε ένας τύπος και με ρώτησε τι κάνω, δεν απάντησα. Ο ιδιοκτήτης ήταν ο θείος του, τελειώνω και πάω τρέχοντας στο μπαρ να μαζέψω τον Μαυροθέρη, άρχισε να κοπανάει τα τραπέζια και ο μπάρμαν μας έδιωξε, απ`έξω περίμενε ο θείος ο μανάβης. Πήρα τα κλειδιά απ`την βέσπα, φόρτωσα τον μεθυσμένο συνοδηγό και φύγαμε. Πίσω μας έτρεχε ο μανάβης και εγώ γελούσα. Τότε θυμήθηκα  πως οι δρόμοι εδώ είναι ανάποδα, γαμώ  την αγγλοκρατία μου.
Απο θαύμα δεν σκοτωθήκαμε.
6 μήνες μετά ανεβήκαμε να πατήσουμε έναν γλάρο με τον αλατά και τον κινέζο στο ρούφτοπ φορ φάν.
΄Ωραίο ήταν το ηλιοβασίλεμα από κει..Πίσω απ τους μιναρέδες ερχότανε νύχτα...
Κέρδισα στα στοιχήματα λίγα ευρώ και κέρασα τα τελευταία σφηνάκια στην Κύπρο.
γιατί δεν είχαμε πάει ποτέ σ`αυτό το μπαρ;
δεν πειράζει...