CACAO ROCKS: 2016

Παρασκευή 23 Δεκεμβρίου 2016

''Do You Hear What I Hear?''

Making of the cover for the christmas song of the greek singer Monika.

Free download at http://www.monikalive.com/ .

Κυριακή 27 Νοεμβρίου 2016

''Αθενς Λαβ Εντ Ποπ Κορν''

Για το Γκλαμ;

-Ναι, για το γκλαμ.

-Μετά την παρακμή των σίξτιζ που είχαν πιο συλλογικά προτάγματα…

-Οι χίπις.

-… τον αδιέξοδο πειραματισμό των σέβεντιζ, ο μόνος τρόπος ζωής και μουσικής που έδωσε το πρότυπό του στη σόουμπιζ του τζέτσετ. Ο εθνικός σταρ δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς τον Μπάουι. Αποκάλυψε την ενδότερη ιστορία του ροκ εντ ρολ που ήταν η πόζα αλλά και ένας τρόπος να υπάρχεις διαφορετικά, προτείνοντας σου μια μαγική, εξωγήινη λύση. Ο σταρ δεν είναι πια ένας από εμάς αλλά συμπυκνώνει τις μοναδικές στιγμές που μπορούμε να ανεχτούμε τον εαυτό μας, μεικινγκ λοβ γουιθ χιζ ιγκο, λέει ο Μπάουι. Ενάντια στην ψεύτικη στροφή προς τον εαυτό που είναι το νιου γουέιβ, που θέλει να μας πείσει ότι υπάρχει μία ουσία μετά του πανκ. Το γκλαμ σε αντίθεση με αυτό συνιστά τη μόνη βιώσιμη εναλλακτική του εαυτού.

-Ε βάλε λίγο Μπίtλζ

Τζούνιους Φρέϊ & Κακάο Ροκς

27/11/2016

Τρίτη 22 Νοεμβρίου 2016

''Oldschool Meeting vol.4''

Ευχαριστώ πολύ τον Τουίγιο που με κάλεσε να βάψω στο τέταρτο Όλντ Σκούλ Γκραφίτι Μίτινγκ. Αυτό που έκανα βέβαια δεν ξέρω αν έχει κάποια σχέση με το γκραφίτι και το έκανα σε ένα κτήριο πιο δίπλα απ`την μάντρα του γηπέδου Τραχώνων, καθώς καθυστέρησα λόγο ταξιδιού. Τα κατάφερα όμως να είμαι εκεί.

Το κομμάτι αυτό είναι τρίμπιουτ στην ελληνική μοντέρνα ζωγραφική. Πολλοί με κατηγορούν πως αυτά που κάνω είναι 40 χρόνια πίσω και ίσως έχουν δίκιο. Αυτός είναι όμως ο σκοπός μου, να συνεχίσω την παράδοση της ελληνικής μοντέρνας ζωγραφικής και να την εντάξω στο πλαίσιο του γκραφίτι που έχει κατακλύσει τον πλανήτη μας.

Αυτές οι συκιές φυτρώνουν παντού. Δεν τις σταματάει τίποτα!

''Ιεράπετρα''

Το πλοίο από Πειραιά φεύγει το βράδυ, απ`το κατάστρωμα φαίνονται τα φώτα της κορυφής του Υμηττού και νομίζεις πως αν απλώσεις το χέρι θα φτάσεις την ακρόπολη και θα την βάλεις στην τσέπη σου για σουβενίρ. Σκέιτμπόρντ στο πλοίο που το Νοέμβρη είναι σχεδόν άδειο. Φτάνεις Ηράκλειο και παίρνεις το ΚΤΕΛ για Ιεράπετρα. Πολύ όμορφα. Ο Νοτιάς φέρνει σύννεφα πάνω απ`το νησί αλλά είναι ζεστός και τα νερά ακόμη πιο ζεστά.

Βρήκαμε ένα παράξενο κτίσμα δίπλα στην θάλασσα, που δεν κατάλαβα ποια είναι η χρήση του. Μάλλον καταφύγιο του πολέμου ή ψαράδικο, δεν ξέρω. Είναι δίπλα στο μπίτς μπαρ Waikiki. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί επιλέγουν σε παραδεισένιους προορισμούς όπως τα Ιεράπετρα να δώσουν όνομα στα μαγαζιά τους από άλλους τουριστικούς προορισμούς. Δεν νομίζω να υπάρχει στη Χονολουλού μπαράκι που να το λένε Ιεράπετρα. Waikiki εκτός απο σερφοπαραλία στη Χονολουλού ήταν και ένα μπράντ παιδικών ρούχων. Το 1996 η θεία μου η Γιώτα απ`την Αμερική μου είχε φέρει τότε μια κόκκινη μπλούζα με ένα τύπωμα στη πλάτη. Το σχέδιο είχε μια μαϊμού και ένα σπρέι. Νομίζω αυτή ήταν η πρώτη φορά που κατάλαβα πως το γκράφιτι έχει μπει για τα καλά στην κουλτούρα του κόσμου και δεν είναι απλά μια αλητεία που κάνει ο Μπάρτ Σίμσον ή μπάκραουντ σε κάποιο βίντεο κλιπ των Naughty by Nature ή βανδαλισμός σε ράμπες του Τhrasher μάγκαζιν. Έβαψα την πόρτα του παράξενου κτηρίου το βράδυ γιατί δεν ήξερα τι αντίδραση θα είχαν οι ντόπιοι που δεν είναι εξοικειωμένοι με το στρητ αρτ. Σκέφτηκα πως ακόμα και αν αυτό που έκανα δεν είναι ωραίο ή δεν ταιριάζει με το περιβάλλον έδωσα λίγο χρόνο ζωής στην πορτούλα που έχει φάει η σκουριά. Ρώτησα την επόμενη μέρα τον Ζέφυρο αν του αρέσει και με αφοπλιστική ειλικρίνεια μου είπε πως είναι πολύ άσχημο αυτό που έκανα αλλά μυρίζει ωραία και ακούμπησε την μύτη του στο μέταλλο ρουφώντας απ`τα ρουθούνια του τον λιβυκό αέρα με την αστεία μυρωδιά των 94.

Χάρηκα πολύ που σας είδα και υπόσχομαι στον Μάνο πως θα επιστρέψω σύντομα να πιούμε ρακές.

Σάββατο 12 Νοεμβρίου 2016

''Pirée 1944''

295x190 cm, acrylics on canvas, 2014.

@Pirée, Kastoros 78, Pireus, Greece.

Default 7.

Το έργο αυτό ονόμασα, Πειραιάς 1944. Αφορμή ήταν μια συνέντευξη του κωμικού Κώστα Βουτσά που διάβασα κάποτε. Μιλούσε για τον βομβαρδισμό του Πειραιά τον Γενάρη του 1944. Δεν περίμενα ένας κωμικός να με συγκινήσει τόσο και να με κάνει να νιώσω την φρίκη του πολέμου.

Με τον Πειραιά έχω ιδιαίτερο δέσιμο, εκεί πέρασα τα πρώτα χρόνια της ζωής μου, δίπλα στην θάλασσα. Ήμουν πολύ τυχερός γιατί πήγα σε ένα απ`τα πιο όμορφα δημοτικά σχολεία της Ελλάδας, το 54ο δημοτικό σχολείο Πειραιά. Χτισμένο δίπλα στην θάλασσα πάνω απ τα τείχη του Θεμιστοκλή. Θυμάμαι τον διευθυντή μας να διακόπτει το μάθημα για να δούμε το ηλιοβασίλεμα ή τα δελφίνια που ταξίδευαν την άνοιξη στον Σαρωνικό ενώ μας διάβαζε την Γέννεση του Ελύτη. Τα πλοία να μπαινοβγαίνουν στο λιμάνι και τους πιλότους να τα καθοδηγούν. Την σχολή δοκίμων που κάθε χρόνο του Αϊ Νικόλα βαρούσε κανονιές. Την καθαρά Δευτέρα να πετάμε χαρταετό στον σταυρό και να περιμένουμε να ανοίξει ο καιρός για να βουτήξουμε στη θάλασσα κρυφά δίπλα στον Φλωρινιώτη και μετά να γυρίζουμε σπίτι και τα ρούχα μας να μυρίζουν πετρέλαιο.

Τα πρώτα γκραφίτι στο πολυκλαδικό και σκέιτ στο δημοτικό θέατρο.

Ο Πειραιάς είναι απ`τα πιο όμορφα λιμάνια της Μεσογείου και πρέπει αυτό να το φυλάξουμε.

Μου πήρε σχεδόν ένα μήνα να ολοκληρώσω αυτό το έργο με δυσεύρετα ακρυλικά τον Αύγουστο του 2014. Προοριζόταν για την ομαδική έκθεση Like New που επιμελήθηκε ο Ανδρέας Φακής την ίδια χρονιά, όμως το έργο ήταν πολύ μεγάλο για να εκτεθεί εκεί οπότε το κράτησα στην αποθήκη.

Περίμενα την κατάλληλη στιγμή και το κατάλληλο μέρος για να το δείξω. Και ευτυχώς αυτή δεν άργησε να έρθει χάρη στην οργάνωση του Default 7 και τον πολύ όμορφο χώρο Pirée.

Δευτέρα 7 Νοεμβρίου 2016

''Μπερντές''

Donation mural, collaboration with ThisIsOpium.

Special Thanks to our friend Zie.

@αυτοδιαχειριζόμενος χώρος ''Μπερντές.

Κυριακή 6 Νοεμβρίου 2016

''Karilena Marra'', acrylics on canvas, 75x105 cm, 2014

''Original Sin'', acrylics on canvas, 90x140 cm, 2014

Instalation View

''Anania''

''Traiana''

''Νεράντζια''

(λίγα λόγια για την έκθεση)

"O Nar γύρισε από τη Γερμανία. Δεν κατάφερε να γνωρίσει τον έρωτα ούτε εκεί. Του άρεσε το μυαλό της αλλά η πόλη εκεί δεν έχει ευκαιρίες και γύρισε στην Αθήνα που έχει πολλά εγκαταλελειμμένα κτίρια. Η κρίση έχει χτυπήσει τις τσέπες μας αλλά όχι τη δημιουργία. Ο Μάρκος γνώρισε τη Λένα και ακούνε νταμπ στεπ σε αυτοσχέδια πάρτι. Η Αθήνα τον Οκτώβρη είναι πιο ωραία από το Σεπτέμβρη. Το μαύρισμα του καλοκαιριού έχει ξεθωριάσει και η πόλη έχει πιο πολλά graffiti από ποτέ. Σε λίγα χρόνια ίσως να μην έχει. Ήδη έχουν αρχίσει και τα σβήνουν για να μοιάζουμε περισσότερο με τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. Αντίθετα, οι ξένοι που έρχονται εδώ ενθουσιάζονται με αυτό που συμβαίνει στους τοίχους μας και η μνήμη των φωτογραφικών τους μηχανών γεμίζουν από τα χρώματα των σπρέι. Βανδαλισμός είναι η αρχιτεκτονική και όχι οι μπογιές πάνω στα κτήρια. Είμαστε νέοι και έχουμε ακόμα όρεξη. Τα όνειρα μας τα ρουφάνε, αλλά δεν το βάζουμε κάτω. Κάποιοι λένε ότι η Αθήνα είναι το νέο Βερολίνο. Ο Μάικ λέει πως το Βερολίνο είναι η νέα Αθήνα. Ίσως δεν στέκει τίποτα απ`τα δύο. Είναι σα να λες ότι η μπανάνα είναι ο νέος ανανάς.

Κάποιοι λένε πως η τέχνη του δρόμου δε χωράει στις γκαλερί και όταν μπει σε αυτές δεν είναι πια “του δρόμου” και ίσως έχουν δίκιο. Ίσως όμως να είναι και ο μόνος τρόπος για να διατηρηθεί αυτή η τέχνη που είναι τόσο εφήμερη. Είναι σα να κάνεις το νεράντζι γλυκό του κουταλιού. Το διατηρείς φρέσκο και έχει και αυτό τη γλύκα του.

@sarri 12, Athens, 8 October - 20 November

Σάββατο 29 Οκτωβρίου 2016

''University of Michigan''

''Paros to Delos''

Είσαι στην Αθήνα και χορεύεις με τον Παύλο τους ''Μορφίνι'' και το στρόμπο λάιτ σας τυφλώνει. Σου είπε ιστορίες απ το Παρίσι τότε που ήταν πανκιό, έκανε οτοστόπ και έπαιζε με τα ξεχασμένα απομεινάρια των παιδιών της Αφροδίτης. Έγραψε για την φωτιά στο λιμάνι στο χωριό που έκοψε το αυτί του ο Βαν Γκογκ. Σου έλεγε ιστορίες για τον Πολ Γκογκεν σαν να ήταν εκεί μαζί του και αγόραζαν απ τα παζάρια ξεχασμένους ιμπρεσιονιστικούς πίνακες. Τότε κατάλαβες πως η ζωγραφική επηρέασε την μουσική του. Μια ματιά σαν βροχή. Κι η μουσική την ζωή σου. Μια τελευταία προσευχή. Κάνατε το παιχνίδι με την βλεφαρίδα που κάνεις μια ευχή και μαντεύεις αν έχει κολλήσει στον αντίχειρα ή τον δείκτη απ τον ιδρώτα του αμήχανου ερωτισμού. Δεν μάντεψες σωστά και έριξες την βλεφαρίδα τρίβοντας τα δάχτυλα στο στήθος της. Ευχήθηκες να βγει η βίζα και να πάς στην Αμερική και βγήκε. Αυτό το παιχνίδι δεν ισχύει αλλά είναι ωραίο ακόμα κι αν χάνεις. Το 08, που σας έδεσαν στην πρεσβεία στο Παρίσι την επόμενη της δολοφονίας του Γρηγορόπουλου. Τότε με τον Άγγελο που έψαχνε αναρχικούς της CNT άλλα το μόνο που βρήκε ήταν χορεύτριες φλαμένγκο να κοπανούν τα τακούνια τους στο ξύλινο πάτωμα, τότε που έκλεψες ένα μήλο με τον νεκρό και τα χέρια σου έβγαιναν με δυσκολία απ τις τσέπες λόγο του κρύου, τότε που σε πήρε ο Χρήστος τηλέφωνο και σου είπε πως οι μπάτσοι χτύπησαν την Φιόρι και ο Αλέξανδρος πήρε την Φωτεινή να δει αν είναι Εξάρχεια, τότε που μεταφράζατε προκυρήξεις με τον Κρέοντα σε ένα καφέ με την Ντομινίκ στο τηλέφωνο να διορθώνει. Νόμιζα πως δεν θα την πάρω.

την πήρα όμως.

Στο αεροδρόμιο του Άμστερνταμ με ρώτησαν αν πάω για γκραφίτι, τους είπα πως είμαι καλλιτέχνης και τους έδειξα την κάρτα του επιμελητηρίου για να με πιστέψουν.

Ούτε και γω το πιστεύω.

Δίο Κυκλάδες είμαστε στη μέση του Ατλαντικού. Τσέκαρες να δεις που είσαι αλλά μόνο σύννεφα από κάτω και μια μέρα που δεν τελειώνει ποτέ στα 36 χιλιάδες πόδια.

Δεν πίστευε πως θα έρθεις σου είπε η Αμάντα που δεν της απαντούσες τα μέιλ το καλοκαίρι. Νόμιζε πως ήσουν ήρωας κάποιου βιβλίου ή ένα κόμικ σου είπε. Και συ νόμιζες πως η Αμερική είναι μόνο στις ταινίες.

Όλα ένα καλοστημένο σετ για κάποια χολιγουντιανή ταινία, όλα οικεία και γνώριμα.

Σκιουράκια έχει εδώ αντί για γάτες, παχιά-παχιά ετοιμάζονται για τον χειμώνα.

''Η Ελλάδα είναι ωραία, οι Έλληνες είναι το πρόβλημα'' είπες στον Βασίλη και εκείνος απάντησε με μια ατάκα του Τσαρούχη, νομίζω ''Το σκηνικό είναι πολύ όμορφο, η παράσταση είναι βαρετή''.

Πρόδωσες τον Προύστ όμως. Γιατί;

Ο Φουτούρα, ο Ραμμ Ελλ Ζει, ο Ντόντι, ο Φάμπ 5 τα ίδια δεν έκαναν;

Εδώ περπατάς στο δρόμο, χαμογελάς στους αγνώστους και ανταποδίδουν, δεν γυρνάνε το βλέμμα αλλού. Εδώ ξεχνιέσαι και δεν σου κλέβουν την ουρά στο ταμείο. Εδώ περνάς τον δρόμο δίχως να κοιτάξεις δεξιά κι αριστερά. Εδώ στα ντουζ δεν μιξάρεις το ζεστό με το κρύο μέχρι να βρεις την τέλεια θερμοκρασία, εδώ τα καζανάκια έχουν διπλή λειτουργία κάτω για το χοντρό πάνω για το ψιλό. Εδώ όλα είναι μεγάλα.

Ο τοίχος με τούβλα σαν αυτούς που έβαψε ο SEEN το 83. Πόσο δύσκολο να κάνεις ευθείες; Στο κρύο τα κανς δεν δουλεύουν καλά και η μπογιά δεν στεγνώνει σε 3 λεπτά. Δεύτερο βράδυ καθόσουν στό ίδιο τραπέζι με την Kashink και τον Tristan Eaton και μιλούσατε για το πως καταπολεμείται το τζέτ λάγκ.

Μπουρζουά λέει ο Μόφου, περιτριγυρισμένος από απίστευτα έπιπλα που αν είχες σπίτι θα τα ήθελες όλα μέσα του.

Ήρθε και ο Ιάσονας απ`το στρατό να σε βρει, πήρε πτήση απ το Σιάτλ, ο τρελός. Στο στρατό με βοηθούσε πάντα και μετά το ίδιο.

Κάποιοι φίλοι απ τον στρατό μένουν για πάντα. Όχι όπως ο Περάκης με τον Αλεξάκη απ`το Παρίσι του Λούφα και παραλλαγή.

Πήγατε και στο Ντιτρόιτ και ακούγατε στην διαδρομή ένα παράξενο τραγούδι για ένα αυτοκίνητο ανοιχτό στη παραλία, για μια βόλτα με μια παρέα που δεν χρειάζεται κανείς τους να μιλάει, μονάχα ο καθένας να κοιτάει όπου γουστάρει.

Η Ελένη είχε την ιδέα να κάνεις μια έκθεση με φωτογραφίες σαν του Αντρέα Γκαρσκυ με την θέα απ τις τουρμπίνες της αιολικής ενέργειας που ανεβαίνεις και τους δίνεις ζωή. Γιατί όχι;

Βόλτα στο μουσείο και αισθάνεσαι τόσο λίγος όταν βλέπεις την ζωγραφική των προηγούμενων αιώνων, ακόμα και την αμερικάνικη, τους ινδιάνους με τα τατουάζ να υποδέχονται τους αποικιστές ζωγραφισμένοι με αναγεννησιακό τρόπο και σύνθεση.

Μια φωτογραφία της Φρίντα που τόσο ήθελες να μοιάσεις. Έπρεπε να γοητεύσεις τον Τρότσκι όμως πρώτα, να διαβάσεις Μαγιακόφσκι μαζί του και να θαυμάσεις τον Γλέζο, να θυσιάσεις λίγο χρόνο απ το μακιγιάζ για να ακούσεις τον λόγο του, εκεί ήταν το κόλπο, όχι στην πούδρα και τις πλεξούδες.

Η Άρτεμις έφερε ένα βιβλίο για την τοιχογραφία του Ριβέρα στο Ντιτρόιτ και συ της είπες πως τον ξέρεις απ' τον Φαϊτάκη, τρομερός. Είπε την ιστορία για τον διευθυντή του μουσείου που έφυγε στην Ευρώπη να σώσει τους πίνακες απ`τα χέρια των Ναζί. Μάζεψες τα κόκκινα φύλλα των δέντρων που δεν είχες ξαναδεί και ξεκίνησε το τοιχάκι. Στο κτήριο του κύριου Σαμ απ`την Λακωνία, νομίζω δεν του άρεσε πολύ αυτό που έκανες αλλά ''ωραία τα χρώματα, αυτό είναι Ελλάδα'', είπε. Ήθελες να είναι σε ένα πλαίσιο με καμπύλες για να μοιάζει με αναμνηστικό σέβεντίζ στίκερ απ`την Ελλάδα κάποιου γραφίστα που του άρεσε το Ελ Ει Γούμαν των Ντόρς. Λίγο Πάρο, λίγο Δήλος, λίγο Παραπορτιανή, όλα τα 'βαλες. Έκανες τον οδηγό με το κίτρινο KRYLON με την παράξενη μαλακή βαλβίδα πολύ γρήγορα, σαν να το έφτυσες, σαν μπόμπ και σου άρεσε έτσι. Αλλά έπρεπε να το γεμίσεις με τα πέντε χρώματα και να λύσεις το Σουντόκου. Η αλήθεια είναι ότι δεν ταιριάζει καθόλου στο τοπίο του Μίτσιγκαν αλλά είχε πλάκα γιατί οι περαστικοί σταματούσαν και έλεγαν ''Ουοου! Λουκ Σαντορίνι'' και διόρθωνες ''Νοου Πάρος''. Έφαγες πιο πολλά σουβλάκια απ΄όλο το Ελληνικό καλοκαίρι, κερασμένα απ'τον ''Μεζέ'' δίπλα, που έπαιζε Νιρβάνα. Ευχαριστώ πολύ Δημήτρη και Σταύρο που ρωτούσες πως είναι τα Εξάρχεια τώρα, στεναχωρήθηκε κι αυτός με τον θάνατο του Ανεστόπουλου.

Ωραία είναι κι εδώ αλλά κρύο.

Ευχαριστώ πολύ την Artemis Leonts και την Amanda krugliak απτο πανεπιστήμιο του Μίτσιγκαν που με προσκάλεσαν στο Global Graffiti Project και τον Vassilis Lampropoulos για την φιλοξενία. Ααα! και την Κορίνα!

Εις το επανιδείν...

THE GLOBAL GRAFFITI PROJECTMURAL PAINTING AND LECTURE BY ATHENS STREET ARTIST CACAO ROCKS

OCT 17-28: MURAL PAINTING, PANERA BUILDING, 777 N. UNIVERSITY, TIMES

OCT 24: CACAO ROCKS LECTURE & DISCUSSION, CLASSICS LIBRARY, 2175 ANGELL HALL, 4PM

Street art has been booming in Athens, Greece since 2010, when austerity became the official economic policy of the country. The color-filled work of Cacao Rocks fills the city, and he has spearheaded large creative projects to fill abandoned factories and dull, downgraded neighborhoods with color, inviting artists from around the world to join him. Now in Ann Arbor, come watch him paint and talk to him about his interventions and collaborations, the street art scene in Athens, its highs and its lows, and the uses of street art as a powerful form of expression and communication.

Raised in the port of Piraeus near Athens, Greece, Cacao Rocks began experimenting with graffiti while living Corfu when he was 12, where he won a contest held by Greenpeace. A few years later, he took a break from street art to study French Literature in the School of Philosophy at the University of Athens. Meanwhile he worked on the side to construct sculptures of polyurethane, wool, wood, and found objects. In 2009 he took up video art and won the first prize in the National Film Festival Shoot It, and was a awarded a scholarship in Focus school of art, video, and photography. He started painting all over the city. Besides his work on the street, he has exhibited in galleries and museums in Mykonos and Athens, the UK, and Italy, among other places. He has participated in many street art and graffiti festivals in Greece and abroad.

Cacao Rocks is one of three internationally known artists visiting the University of Michigan this fall to paint new murals in downtown Ann Arbor as part of the Global Graffiti Project, a partnership between the Institute for the Humanities, the Modern Greek Program, and the History of Art. The project seeks to engage the campus and greater community with international artists who offer a global perspective on street art.

Πέμπτη 29 Σεπτεμβρίου 2016

''Myths of the near future''

''Les Amphores II'',

acrylics on camvas, 146x233 cm, 2016.

''Tinos II'',

acrilycs on camvas, 2015x134 cm, 2016.

''Michael Jackson'',

acrilycs on camvas, 142x221 cm, 2015-16.

Λένε πως το 2027 θα ολοκληρωθούν τα έργα της Σαγράδα Φαμίλια. Tον Γαουντί, πάτησε το τραμ. Οι τεχνοκράτες υπόσχονται ότι ως τότε, όλος ο πλανήτης θα έχει ελεύθερο ουάι φάι και τότε δεν θα ζητάμε τον κωδικό στα μπαρ. Λένε πως ο πλανήτης θα ζεσταθεί και τo καλαμπόκι στο Ιλινόις θα ξεραθεί, η τιμή των ζωοτροφών θα αυξηθεί και μαζί η τιμή του κρέατος, το χρηματιστήριο θα καταρρεύσει πάλι αλλά δεν θα επηρεάσει αυτό την πραγματική οικονομία. Οι μύκητες θα γίνουν βασική πηγή πρωτεϊνών για τους οργανισμούς μας και επιτέλους ο πόλεμος για τα ορυκτά θα έχει τελειώσει. Ο ανταγωνισμός για την κατάκτηση του διαστήματος θα γίνει πλανητική υπόθεση. Η υπερθέρμανση του πλανήτη θα έχει επιβάλει την χρήση ανανεώσιμων πηγών ενέργειας και τα σκέιτμπορντ πια θα πετάνε σαν το ''Μπάκ του δε Φιούτσερ''. Οι υπολογιστές δεν θα έχουν πληκτρολόγια και οι οθόνες τους θα τυλίγονται σαν μια κόλλα χαρτί. Στην Αθήνα δεν θα έχουν καταφέρει να σταματήσουν το γκράφιτι αλλά θα έχει από μόνο του ξεπεραστεί. Η αρχιτεκτονική θα έχει εστιάσει έτσι κι αλλιώς, στο νομαδικό τρόπο ζωής. Τα κτήρια δεν θα έχουν πια θεμέλια και θα μπορούν να μεταφέρονται από τόπο σε τόπο, λόγο ανάγκης και τον κλιματικών αλλαγών. Η έννοια του δημόσιου χώρου δεν θα έχει την ίδια σημασία πια, τα πάντα θα είναι δημόσιος χώρος όπως πρώτα. Αναμνήσεις απ`το μέλλον δεν μπορούμε να έχουμε ούτε να κάνουμε όνειρα για το παρελθόν. Είναι μάταιο.
Στις 3 Οκτωβρίου θα παρουσιάσω μια νέα σειρά έργων με τον τίτλο ''Myths of the Near Future'' στον χώρο της Borgia-Art στην Ζυρίχη.

Τετάρτη 21 Σεπτεμβρίου 2016

Την κυψέλη πάντα σνόμπαρα, πυκνοκατοικημένη, καυσαέριο, βρωμιά, ποτέ δεν μου άρεσε. Το περασμένο καλοκαίρι, ο Μενέλαος, Ο Αντωνάκης και η Πηνελόπη με έκαναν να την δω με άλλο μάτι. Ένα βράδυ του Αυγούστου δειπνήσαμε με τον Μενέλαο και τον Κρέοντα στην πλατεία που έχει το ίδιο χυτό άγαλμα με την πλατεία Εξαρχείων. Δίπλα μας καθόντουσαν οι αδερφές Παξινού και μιλήσαμε για το νέο τους μυθιστόρημα. Ξύπνησα πρωί Σαββάτου να κατεβάσω λεφτά να σου πάρω λουλούδια και τσιγάρα. Ρώτησα έναν γεράκο αν υπάρχει τράπεζα εκεί κοντά. Απέναντι μου είπε. -Αχ ναι, δεν την είχα δει. Με ρώτησε τι μέρα είναι, Σάββατο του είπα και τότε κατάλαβε γιατί η τράπεζα ήταν κλειστή. Τελικά σου πήρα σταφύλια. Το ''Au Revoir'' ήταν κλειστό κι αυτό, ήπιαμε δυό μπόμπες στην Φωκίωνος και γυρίσαμε σπίτι χέρι-χέρι. Συναντήσαμε μια παρέα νέων με μπλέ μαλλία, κοιταχτήκαμε και γελάσαμε, όχι για τα μπλε μαλλιά, αλλά σαν επιβεβαίωση, η γειτονιά γίνεται χιπ.

Πριν λίγες μέρες με πήρε ο Μ. να με ρωτήσει γιατί δεν έχω ακόμα βάψει στην Kυψέλη. Ο φίλος μου Όπιουμ είχε πια γυρίσει απ τις Αγγλίες και πήγαμε να βάψουμε μαζί, μετά από δύο χρόνια που περάσαμε χώρια. Ο τοίχος ήταν χάλια αλλά τον ξύσαμε, η γλυκύτατη Δήμητρα, μας είπε λίγα λόγια για την ιστορία του κτηρίου και μας σύστησε την κυρία Βάσω που μένει εκεί, μόλις είχε κάνει μανικιούρ και είχε τα νύχια της στο ένα χέρι κοραλί και στο άλλο φυστικί, σαν τα χρώματα που κάποτε σου άρεσαν. Το Άσυλο Ανιάτων λειτουργεί απ`το 1893 και μακάρι να συνεχίσει να προσφέρει βοήθεια σε όσους το έχουν ανάγκη για πολλά ακόμη χρόνια. Είχαμε πολύ καιρό να εισπράξουμε τόσο καλό βάιμπ την ώρα του βαψίματος. Σχεδόν όλοι οι περαστικοί μας είπαν από μια καλή κουβέντα και απ`το άσυλο μας φίλεψαν καφέ και χαλβά σπιτικό, σιμιγδαλένιο. Μακάρι να καταφέρουμε να διακοσμήσουμε και τον υπόλοιπο τοίχο σύντομα.