Τρίτη 30 Αυγούστου 2016



''Θα Σπάσω Κούπες''

Το παραβάν αυτό βρήκα σε ένα υπόγειο της οδού Ευμορφοπούλου, Ο Κώστας μου είπε πως το βρήκαν πεταμένο έξω από έναν οίκο ανοχής που έκλεισε και το είχαν για πέταμα.
Αυτός ο βουβός μάρτυρας ίσως αποκτήσει μια νέα ζωή, μακρυά απ`την επί πληρωμή ηδονή.
Ποιος ξέρει;

Παρασκευή 26 Αυγούστου 2016








''Ερνεστ''

Και τι αφήσαμε πισω μας; Ένα μισοκαμένο κούτσουρο και λευκές γόπες στην άμμο. Το μήλο κολύμπησε ως το ηφαίστειο, τώρα αδειάζει την άμμο απο τα μπατζάκια του στις κυλιόμενες σκάλες. Αν έκαναν το ίδιο όλοι οι επιβάτες ίσως προκαλούσαν εμπλοκή. Φόντο τον Κρέοντα αγκαλιά με ένα σερφ στην οθόνη και η μέρα στην υπόγα ξεκινάει ομορφα. Πολύ ωραίο. θυμάσαι; Σου έμαθα να κρατάς την ανάσα σου ενώ κάνεις κοψίματα με το πινέλο και ο Μάικ γέλασε. Μετά δοκίμασε και αυτός το κόλπο. Ήταν απ`τις λίγες φορές που παραδέχθηκε πως έχω δίκιο - σα γνήσια ζωδιακός και βιολογικός δίδυμος. Ξεκίνησα να γράφω με στιλό. Μου είπες μπράβο και πήρες το πινέλο απο τα χέρια μου για να βάψεις το στέρνο μου ΜΩΒ. Παρέα με τον τυφλό Αδάμ ψώνισα κάμποσο κάμποτο ακούγοντας Μπαουχάουζ και κακούς κακούς οχι καλούς. Φιληθήκαμε και ένιωσα σαν τα γενέθλιά σου.
Σα να είμαι τα γενέθλια σου.
οχι Είμαστε η Αθήνα, σου ειπα, και συμφώνησες. Είπα μπλε, και διαφωνησες. Ε, δε γίνεται να συμφωνούμε σε ολα. Με κάνεις να ζηλεύω τον Χέμινγουεϊ- και αυτό είναι άδικο. Μου αρέσει ο τρόπος που γλύφεις το κραγιόν απ`τα δόντια σου ενώ μιλάς στους παπαγάλους. Τυχοδιώκτης. Δεν άντεξα αυτό το ροκ εν ρολ - ούτε και εγώ. Δεν σέβομαι τη δουλειά σου, είπες, όταν έγλυψα το σβέρκο σου ενώ νέταρες τη φιλία στο φακό. Ο Μενέλαος το βρήκε γλυκό. Επανέλαβα, όταν έκανες το ίδιο, ενώ άπλωνα το μωβ στα βουνά της Τήνου σαν αντίποινα. Με τι ταχύτητα τράβούσες το ηφαίστειο;
Έτσι ίσως καταλάβω πόσο φως είχε το κλικ της Σελήνης. Το ίδιο βράδυ έτρεξες με το μακρύ πατίνι χωρίς αέρα, αυτοκίνητα και το φως στον αμφιβληστροειδή σου ηταν αρκετό για να προσπερνας τις λακούβες. Αρα μπορώ να συγκρίνω, αν υποθέσουμε πως ήμαστε στο ίδιο γεωγραφικό πλάτος.
όχι όμως για πολύ.
Αρκετά χιλιόμετρα. Απ το μίνι μάρκετ ως την Κολύμπήθρα, πέρασε και η Αννα Καρίνα με το αμάξι της γεμάτο με γκενσμπούργκ, σε τράβηξε με τις ρόδες σα να κάνεις ιστιοσανίδα.
Κάποιος μύθος λέει πως ο Γούζυ είχε μείνει εδώ ως τον Οκτώβρη.
Θα ήθελα να έχουμε αρκετό χρόνο ώστε να μην χρειάζεται πια να μιλάμε και να μην ρωτάω την ταχύτητα κλείστρου για να μαντέψω το φως της νύχτας σου.
Μπορώ να βγάλω την μπλούζα μου;
Για λίγο όμως, και συνεχίζουμε κανονικά.
Τα βόης μέσατζ θέλουν θάρρος.

Τετάρτη 24 Αυγούστου 2016

<<Χουλα-Χουπ>>

 Ο θεός του σερφ βοηθάει πάντα όσους κάνουν χούλα χούπ τα απογεύματα και εκμεταλεύονται το μάτζικ άουερ. Οι μπετόβεργες που χορεύουν γυμνές στις ταράτσες των αυθαίρετων κτηρίων, εμπνέουν ελπίδα στα κορίτσια που σιγοτραγουδούν Αρλέτα στο πανηγύρι με ένα φτερό παγονιού στα μαλλιά.
Μεξικό είναι εδώ, με τους μαύρους γάτους και τα κρανία των τράγων.


Acrylics and spray paint on canvas
120x110 cm

Παρασκευή 5 Αυγούστου 2016










''Karagiozis Set''


acrylics on canvas 130X51 cm

''Σετ για τον Καραγκιόζη''

Όταν ήμουν τεσσάρων ή πέντε χρονών είχα την τύχη να γνωρίσω τον ναίφ ζωγράφο Γιάννη Τσολάκο, στο Αλιβέρι της Εύβοιας. Το 1987, ένα-δυό χρόνια πριν απ`αυτό, σε παραγωγή της ΕΡΤ, ο σκηνοθέτης Σταύρος Ιωάννου, γύρισε μια σειρά ντοκιμαντέρ για τους Έλληνες λαϊκούς ζωγράφους.
Σε ένα απ`τα επεισόδια αυτής της σειράς βλέπουμε τον Γιάννη Τσολάκη και τον Ευγένιο Σπαθάρη.
 Ο Σπαθάρης εκτός απο δημοφιλής καραγκιοζοπάιχτης ήταν και ένας δεξιοτέχνης ζωγράφος και τεχνίτης, Έφτιαχνε μόνος τα σκηνικά και τις φιγούρες για το θέατρο σκιών. 
Νομίζω στον Καραγκιόζη το παλάτι είναι πάντα δεξιά της σκηνής και η παράγκα στα αριστερά, σε αυτό τον καμβά, άλλαξα θέση σ`αυτά τα δυο κτήρια και απέφυγα να αναπαραστήσω κάποια φιγούρα του θεάτρου σκιών, όχι για να μην αποκτήσει μια φορ κλορ γεύση αλλά επειδή δεν το τολμώ.
Παλιότερα το 2009 νομίζω είχα την ιδέα να δημιουργήσουμε ένα νέο θέατρο σκιών όπου τις φιγούρες θα δημιουργούσαν εκ νέου διάφοροι στρητ άρτιστς. Νομίζω είχα εκμηστηρευτεί αυτή την ιδέα στον Ντρέικ τον Πειρατή αλλά δεν είχε ενθουσιαστεί όσο εγώ.
Κρίμα που αυτή η τέχνη χάνεται αλλά είναι η πρόοδος, ίσως όμως μια τέτοια κίνηση να ανανέωνε το ενδιαφέρoν των θεατών να παρακολουθήσουν και πάλι μια παράσταση θεάτρου σκιών.
Κάποιες ιδέες όμως καλλίτερα να μένουν ιδέες.
Κάποτε μου έλεγε και η Έυα να γυρίσουμε τον κόσμο παίζοντας κουκλοθέατρο στον δρόμο.
Ευτυχώς και για τους δύό μας δεν το κάναμε.
Αλλά ίσως και όχι.