Κυριακή 31 Ιουλίου 2016







''Qui Sème Le Vent, Récolte La Tempête''

Με ρώτησες τι σημαίνει αυτή η παροιμία 
και σου απάντησα
κέρματα πάνω στον υπολογιστή για να ρουφάν τη ζέστη
τρόμαξε η Λεμπανίζ και άλλαξε στενό
απλά βάφαμε
 τουρίστες ψάχνουν σουβλάκια
κλειστός ο Τσικαμπούμ τις Κυριακές
η Αθήνα είναι τόσο άδεια και ήσυχη
το αεράκι παίρνει το κουτάκι απομίμησης ένερτζι ντρίνκ που ήπιες
απ τον Ραμαντάν 
και θυμάσαι πως είναι στις Κυκλάδες τον Αύγουστο
Ακούς ως και το Πόκεμον να κλαίει που πεινάει
ακους και τα τζιτζίκια έξω απ το άσπρο
που πάλι άνοιξε
Δεν με σταματάς
όσο κι αν το θες
Κι ας μην έχω Ελένη να προσέυχετε για μένα
όπως ο Πυροτεχνουργός
ουτε πηνελόπη να με περιμένει
Θα βάφω ακόμα και στην κόλαση
υπερβολικός πάντα.

Τετάρτη 6 Ιουλίου 2016

 ''LES CYCALDES ELECTRONIQUES''



Dio Horia is pleased to present an exhibition by Cacao Rocks, this marks the artist’s first solo presentation in Greece. As a multifaceted artist who utilizes painting, street art, film and sculpture, Cacao Rocks works within the parameters of figuration and abstraction as a means to depicthis state of mind and record his impressions.
Les Cyclades Electroniques records in painting the artist’s visual diary during his travels around the Cycladic islands: the robust Cycladic architecture, the rich colors of the Greek sea, the force of the winds and the brightness of the Aegean sun. He conveys his readings during these trips with the poems of Elytis and Seferis and the French electronique music that accompanied him. In a broader and more personal scope, these paintings also grapple with artists own feelings of misplacement. As the son of a Greek father and of a French mother, the artist struggles with finding his own roots, while simultaneously attempting to establish more firm emotional roots in his personal life.
In congruency with his practice, Cacao Rocks adds and deducts colors and patterns in his paintings through a calculated praxis. The acrylic paintings presented in the gallery represent both a continuation of this practice while also drawing on his first approaches to painting as an art student, making paintings from negatives of pictures he took. During his trip at the Cyclades he went back to these negatives as their color palette (blue, gold, black and white) was similar to what he was experiencing in the Cycladic imagery.
The artist also drew inspiration from an older series of photographs of Greek landscape paintings he made while living in Germany. Cacao observed how the colors of his paintings changed position - black touches turned to white and gold colors exchanged places with blue colors. Particularly interested with this composition, he decided to create an entire series of work dedicated to it. The resulting patterned canvas seem to echo with the rhythm of electronique music.
The finalized works presented at Dio Horia transcend narration in their structure. The artist is not interested in creating an image for the Cycladic islands, but rather to visually record the nuanced vibrations of his experiences. The resulting body of work reveals the non conventional nature of his everyday life, his memories and his surroundings.


   ''Με αυτό το Μπλέ ποιος θα τα Βάλει''
Με αυτό το μπλε, ποιος θα τα βάλει, είχα γράψει κάποτε σε έναν τοίχο και δεν θυμάμαι γιατί; 
Με πιέζεις να βγούμε για βάψιμο. Γέρασα σου λέω.
Πες μου μια λέξη.
Ήλιος
Μπλε
Τα έκανα σε στάιλζ.
Ξυπνάς το πρωί κι ακούς γαλλικό ραδιόφωνο, παίζει ένα κομμάτι και το ψάχνεις, συνειδητοποιείς πως είναι κάποιου που είχε περάσει από δω. Λογικό, μου λες, είναι θέμα αισθητικής.
Ρε μήπως αυτά που υποστηρίζει ο Λογιαλ Τι, δεν είναι μαλακίες;
Υπερσυμμετρια.
Μερικές φορές νιώθω σαν χαρακτήρας του σταρ ουόρς, το σύμπαν είναι τόσο μεγάλο και οι συμπτώσεις είναι σκαλωματικά απίστευτες.
Με περιποιείσαι σαν να είμαι νήπιο, αυτό δεν είναι φυσιολογικό μου λες.
Πάμε βόλτα με το μηχανάκι και φοβάμαι σαν νήπιο, όποτε είναι φυσιολογικό.
Λέρωσα το λευκό μου πουκάμισο με μπλε, με αυτό τον λεκέ ποιος θα τα βάλει;
Έκοψα τον γιακά, δεν  με άφηνες.
Είδαμε έναν καναπέ στην Ιάσονος, πολύ ωραίο σου είπα και το έγραψα.
Ο τζάνκι δεν σηκώθηκε για να τον φωτογραφίσουμε άρα έμεινε σαν ανάμνηση.
Πολύ Ωραίο.
Πολύ Ωραίο.
Μου λείπεις ήδη.
Δεν κυκλοφορώ. Με έχει φάει το στούντιο, αλλά όταν περπατάω στην Αθήνα μαρέσει.
Εξάρχεια- Ψυρρή το πρωί. 
Απ τον Μπάτη στο στούντιο με ξύλα υπο μάλης.
Και μετά βυθίζομαι στο μπλε.
Είναι τόσο τρομακτικό σαν να πέφτω στο κενό για πολύ ώρα.
Και γω φοβάμαι τα ύψη, φοβάμαι ακόμα και την ρόδα του λούνα πάρκ.
Μια ζωή ρόλερ κόστερ.







Οι φωτογραφίες είναι της