''Andros''

Empirikos portrait. 136x136 cm, acrilycs on canvas. 2015.

''Athens-Santorini''

Collaboration with Rimon Guimaraes from Brazil

''Communism vs Capitalism''

''Rinisanto''

''Όταν θέλεις να πετάξεις''

Νόμιζες πως τα είχες όλα, φαγητό, μια στέγη πάνω απ`το κεφάλι σου, συντροφιά, όρεξη για δουλειά και ένα εισιτήριο διαρκείας για να γυρίσεις τον κόσμο.

 Ένιωθες ανίκητος.

Και τότε έσκασε μια βόμβα, ξεκίνησε εμφύλιος, όπως στην Συρία, με αφορμή ένα σύνθημα στον τοίχο. Οι μπάτσοι αυτού του κόσμου έπιασαν τα αλητάκια του μυαλού σου και τα βασάνισαν. Η αιτία ήταν βέβαια πιο βαθιά. Έφταιγε η κλιματική αλλαγή και τα παιχνίδια της εξουσίας, οι ταξικές διαφορές. 

Άθελα σου βρέθηκες ανάμεσα στα πυρά.

Κι ας ήσουν στον παράδεισο, στις Κυκλάδες ή μια πτήση για το Βερολίνο.
 Ξαφνικά τα έχανες όλα,

με αφορμή ένα σύνθημα που έγραψε το αλητάκι του μυαλού σου.

Τότε ευχόσουν να πετάξεις, να εξαφανιστείς.

Σαν τον Ζακ, στο απέραντο γαλάζιο.

Να πετάξεις με τα δελφίνια.

Μόνο αυτά σε καταλαβαίνουν πια.

Μετά βλέπεις μια γλυκιά ταινία, με μουσική του Χατζηδάκη και καταλαβαίνεις πως όλη αυτή η μάχη είναι μάταιη.

Δεν πρόκειται να νικήσεις ποτέ,
 τουλάχιστον θα έχεις παλέψει.

Θα θυσιάσεις τα αλητάκια του μυαλού σου που

 σαγήνεψε η γυμνή νύφη, καπετάνισσα του Θωρηκτού Ποτέμκιν.
Την σώσαμε απ`τα δόντια τον καπιταλιστών  

και χύσαμε σοκολάτα, που σκλάβοι συνέλεξαν στα δάση της Αιθιοπίας, στο κορμί της,

για της ανάγκες των γυρισμάτων της διαφήμισης Λάκταζ.

''Im on a plane''

Acrilycs on camvas,

160x190 cm, 2015.

''Οn a plane ή in a plane''

Δεν ξέρω ποιος έχει δίκιο τελικά.

Με κουράζει όταν με ρωτάνε να τους απαντήσω σε αυτή την ερώτηση.

Οι αγγλόφωνοι λένε, όταν ταξιδεύουν με αεροπλάνο ''ον ε πλέιν'' αλλά το σωστό είναι ''ιν'' αφού μπαίνουμε μέσα, λέει ο Γιώργος, ενώ διαφωνεί με την φίλη σου, αναπαράγοντας το αστείο του δημοφιλούς κωμικού, που όλο μου διαφέυγουν τα ονόματα τους. 

Και τον δύο, γι`υτο χρησιμοποιώ πληθυντηκο. 

Δεν είναι λάθως.

-Ψηλέ, μην διαβάζεις καμμένα μπλόγκζ.

Γέρασα. Πάμε στο πάρτι δύό, δρόμους πιο πάνω και είμαι ο μόνος που δεν χορεύει.

Είδα τον Μάικ αντιδιαμετρικά να πίνει την μπύρα του κοζάροντας σαν και μένα.

Γεία μας, τηλεπαθητική.

Χάθηκε.
Να, ο Ρούμπεν με τον Στέφανο.

-Τι έχεις;

-καλά, μωρέ.

Σαν να του λες, δεν την παλεύω.

Πήγαμε την Κοκό για στήρωση, τέταρτη φορά.
Θηρίο, δεν μπαίνει σε κλούβί με τίποτα, με λουράκι την πήγαμε.

Ο Χρήστος κάθετε κι ανεβάζει αποσπάσματα απ`το Σπιρτόκουτο στο γιούτιουμπ. 

Λέρωσε και το πυροβολημένο σπρέι μου τα ρούχα του.

Αφήνω δωράκια που και που,

μπροστά στο Εμπρός.

Κατηγορία τσίζκέικ.

-Να πάμε στα βουνά ή να μην δίνουμε σημασία στους μαλάκες.
.-Όχι, δεν πάει έτσι.

Τα ίδια έλεγε ο Ζαχαριάδης και παρέδωσαν τα όπλα.

Είπαμε και τσουγκρίσαμε τα Φρέντο μας απ`την ψιψίνα στην βεράντα.
Ακούω τουρμπίνες, τραγουδούσαμε στην Λεμεσό
κι ονειρευόμασταν τον επαναπατρισμό. 

Δεν θέλω να έχω τίποτα, τα πράγματα με δεσμεύουν, βαρίδια γίνονται στα πόδια μου.

Βόλτα το πρωί γύρο απ`την ακρόπολη. 

Ραντεβού στις 10, στις 9 είναι νωρίς και στις 11 θα μας κάψει ο ήλιος.

Στις 10 η σκιά απ την εκκλησία δροσίζει τα μάρμαρα για τους κώλους αυτών που περιμένουν.

Σαν τη Λυσιστράτη, μου λες, και σε θαυμάζω.

Το ''21ου αιώνα'' το ξεχνάμε λόγο εξιδανίκευσης.

Απεργούν οι πουτάνες, μου λες.
Μετά από τρεις ημέρες απεργίας , οι τραπεζίτες παρουσίασαν συμπτώματα στέρησης και απευθύνθηκαν στους ειδικούς.
Το έγραψε και η Ντέιλι Μειλ.

Με ρωτάς ποιος έχει δίκιο.

Οι πολλοί, ομορφιά μου.

Οι πολλοί.

Και οι πολλοί λένε ON.

''Πάρος''

150x90 cm, 

Acrylics on canvas.

''Ο μπότης του σκούρτζικα''

Τον Φλεβάρη που μας πέρασε, αν θυμάμαι καλά, βρέθηκα με τον Ser στο Λονδίνο.Ενώ πίναμε μπύρες στο τούνελ του Μπάνκσυ, συζητούσαμε για τις ιδέες μας και για το τι θέλουμε να κάνουμε όταν γυρίσουμε στην Ελλάδα. Μας ήρθε η ιδέα να βάψουμε αγγεία, αμφορεις ή μπότηδες, όπως τα λένε στην Κέρκυρα. Η ενετοκρατία επηρέασε την τοπική διάλεκτο η οποία χρησιμοποιείται εως και σήμερα.  

Το επόμενο βήμα θα ήταν να πετάξουμε τους μπότιδες από κάποιο μπαλκόνι του Λιστόν την ανάσταση, όπως παραδοσιακά κάνουν εδώ κάθε χρόνο λόγο του εθίμου που μάλλον έχει παγανιστικές ρίζες.  Όμως, δεν το κάναμε τελικά, λόγο κωλυσιεργίας.

Τυχαία βρήκα έναν μπότη, καλοκαίρι πια, μέσα του ζούσε ένας σκούρτζικας, δυστυχώς τον ξεσπίτωσα. Σκούρτζικες, ονομάζουν οι ντόπιοι ένα είδος μεγάλης σαύρας. Μετά απ`αρκετό πόλεμο με τον ιδιοκτήτη του για να με αφήσει να τον βανδαλίσω, αποφάσισα να κάνω αυτό που είπαμε με τον Αργύρη τότε στο Λονδίνο. Ίσως τον πετάξουμε από κάποιο μπαλκόνι του χρόνου το Πάσχα, καλά να μαστε.

 ''Mon Repos''

Acrylics on canvas, 

160x200 cm

Πάλι στο πόδι γράφω, φιλαράκια μου! Που λέει και ο Ζόνκε.

Αυτό το έργο το ονόμασα Μον Ρεπό, Έτσι λένε το μέρος στην Κέρκυρα,

που έκανε τις διακοπές του ο Βασιλιάς της Ελλάδος, ως που, μετά απ`το προηγούμενο δημοψήφισμα έγινε τέως και τώρα είναι τα μπάνια του λαού.

Θυμάμαι τον Ακίλε, βουτούσε στο Καρδάκι απ`τον πόντε και πιανόταν από`ναν βράχο στον βυθό,  άφηνε τον αέρα να βγει απ`τα πνευμόνια που ανέβαινε στην επιφάνεια σαν ασημένιες φυσαλίδες, κοιτούσε ψηλά μου χαμογελούσε.

Ενθουσιαζόμασταν με τα πάντα τότε, το γκράφιτι, το σκέιτ, ένα παλιό φορτηγό, έναν σκύλο, δυό μπόνγκος, δυό φωτιές, την άπνοια και το απέραντο γαλάζιο. 

Έκανε μπάνιο εκεί και ένας συνταξιούχος μπάτσος που μας έλεγε ότι είχε  παίξει στο Τζέιμς Μπόντ που είχε γυριστεί στην Κέρκυρα. 

Το ξαναείδα πρόσφατα, ο μπάτσος έκανε τον κομπάρσο μπάτσο.

Καλός ανθρωπάκος φαινόταν.

Μετά, βόλτα στον Ναό του Ηραίου, 7ος αιώνας π.Χ. και ακόμα οι κολόνες στέκονται.

Και τα δέντρα εδώ, αρχαία είναι. 

Με πήγες και εσύ εκεί στο θέατρο της Ρένας Βλαχοπούλου να ακούσουμε αφιέρωμα για τον Μίκη.

Μου είπες να πηδήξουμε την μάντρα όπως παλιά. 

Η στέγη του σπιτιού που μοιάζει εγγλέζικο κατέρρευσε, κρίμα. Εκεί δίπλα στο στάβλο δύο άλογα και ένας φράχτης από κλαδιά. 

Δύο άλογα, 

σαν το αέτωμα του ναού της Αρτέμιδος.

 Η Γοργό και πλάι της τα άλογα παιδία της, ο Χρυσαώρ και ο Πήγασος.

Απο κει μου ήρθε και το σχέδιο που έχω κάνει στο ξενοδοχείο Ευριπίδης στη Αθήνα και σε τατουάζ στον μηρό μου, όταν ήμουν φαντάρος στην Κύπρο.

-Μπέρδεμα- 

 Το αέτωμα αυτό, βρέθηκε στο Φιγαρέτο και είναι το πιο παλιό, λίθινο αέτωμα που σώζεται ως σήμερα. Μπορέιτε να το δείτε στο αρχαιολογικό μουσείο της Κέρκυρας.

Αυτό το κείμενο έγινε σαν τουριστικός οδηγός και γιαυτό σταματάω να γράφω.

Κάνει και πολύ ζέστη.

Art Athina,

Widmer & Theodoriris Gallery

Dilos An Island I Have Never Been,

Acrylics on canvas, 215 x 137 cm, 2014 

Happy Day, Acrylics on canvas, 213 x 113 cm, 2015

Hercules,

Acrylics on canvas, 115 x 117 cm, 20015

OEDB, 

Acrylics on canvas, 150 x 150 cm, 2015

''Αξιον ουκ Εστί''

Αυτά τα έργα και καμία δεκαριά άλλα τα έκανα τον χειμώνα στην Γερμανία. Μοιάζουν λίγο Δαπίτικα με τα μπλε και τα χρυσά αλλά η αλήθεια είναι πως δεν είχα καμία τέτοια διάθεση.

Είναι η τρίτη φορά που έμεινα στο εξωτερικό για μεγάλο διάστημα, μετά το Εράσμους και μια αποτυχημένη προσπάθεια μετανάστευσης στην Ιταλία στα δεκαοχτώ μου, αλλά ήταν η πρώτη φορά που ένιωσα νοσταλγία για την Ελλάδα. Έβλεπα μόνο Ελληνικές ταινίες (βούλγαρη, Γαβρα, κ.α.) και άκουγα μόνο Θεοδωράκη, Λοίζο και Σαβόπουλο, σαν κάτι γραφικούς κουκουέδες νοσταλγούς του πολυτεχνείου. Έφυγα με την φιλοδοξία να κάνω κάπου εκεί μια ατομική έκθεση κάπου εκεί έξω, έμεινα κλεισμένος ενάμιση μήνα και ζωγράφιζα, έτσι κ αλλιώς δεν αντέχω το κρύο, έξω είχε σε μόνιμη βάση μείον πέντε, οπότε δεν ήταν και για βόλτες.

Τελικά το αποτέλεσμα της δουλειάς δεν μου άρεσε (έτσι κι αλλιώς, ποτέ δεν είμαι ικανοποιημένος), έπεσα σε κατάθλιψη και δεν έδειξα την δουλειά μου σε κανέναν, μόνο στον Μάικ και τον Ναρ. Το καλό είναι πως επισκέφτηκα αρκετά μουσεία εκεί στα ξένα και άνοιξε λίγο το μυαλό μου αλλά παράλληλα αυτά που είδα με έκαναν να νιώσω τελείως τόη. 

Στις Γερμανίες και τα Λονδίνα όλα λειτουργούν ρολόι οι άνθρωποι τρέχουν όλη την ώρα κυνηγώντας το χρήμα, μπαίνεις στο μετρό και φρικάρεις, σαν τα μυρμήγκια το καλοκαίρι, αλλά τουλάχιστον αυτά εργάζονται και τρέχουν με σκοπό να βγάλει τον χειμώνα η επόμενη γενιά. Οι άνθρωποι γιατί τρέχουν έτσι; Ένιωσα άχρηστος τουλάχιστον στην Ελλάδα βοηθούσα την γειτονία μου, κατέβαινα και σε καμιά πορεία συμπαράστασης στον Ρωμανό και ένιωθα πως κάτι κάνω, Ενώ εκεί έξω; τουρίστας. Μου δώθηκαν αρκετές ευκαιρίες για δουλεία αλλά δεν τις εκμεταλέυτηκα. Αν θέλεις να βγάλεις φράγκα έξω βγάζεις, αρκεί να μην είσαι τεμπέλης και απείθαρχος.

 Βλέπεις τα παιδιά έξω να κάνουν τις κυριακάτικες βόλτες τους με τα ροδοκόκκινα μάγουλα χορτασμένα απο καλοπέραση και υλικά αγαθά και  μετά γυρνάς πίσω στην Μένανδρου και συναντάς τον Μανώλη βουτηγμένο στην πρέζα να σου μιλάει ακόμα για τους γονείς του που δεν πήραν ποτέ σύνταξη και για τον έρωτα της ζωής του που τον άφησε επειδή ήταν άνεργος. Γαμώ την κοινωνία μου...

Μόνο το Παρίσι μου θύμισε Αθήνα, αλλά αυτό δεν είναι απαραίτητα καλό, ίσως το μόνο μέρος που λέγαμε πως ήμαστε Έλληνες και δεν μας παίρναν από κακό μάτι, αλλά και εκεί αδικία. Απο την μία Ρόλς Ρόηζ και απο την άλλη Κλοσάρ να κοιμούνται στον δρόμο σαν τα σκυλιά. Κράκ και πορνεία σχεδόν παντού όσο απομακρύνεσαι απ`τον πύργο του Άιφελ. Αλλά η μυρωδιά απ`τον Μάη του 68 και τα οδοφράγματα της Κομμούνας  είναι εκεί. Τουλάχιστον εδώ έχουμε τον ήλιο, λίγο θάλασσα, και πολλά τα τζιτζίκια που όμως δεν τα νιώθεις όπως τον σφυγμό στο χέρι σου. 

Να ναι καλά ο Ιορδάνης με τον Βίντμερ που μου ζήτησαν να δείξω την δουλεία αυτή, με το υπόλοιπο κρού στο Αρτ Αθήνα και ανέβηκε λίγο το ηθικό μου.

Το παραπάνω απόσπασμα απ`την ταινία του Παντελή Βούλγαρη, είναι αυτό που με έκανε να ζωγραφίσω τον πίνακα με τον Τίτλο Χάππη Νταίη.

Την Δειλό την Ζωγράφισα αφού πρώτα είδα ένα ντοκιμαντέρ στο αρχείο της ΕΡΤ, στην Δήλο δεν έχω πάει ποτέ και ούτε το βλέπω να πάω σύντομα.

Και τα άλλα δύο, τα πιο ποπ, το σύμβολο της ΑΓΕΤ Ηρακλής και το λογότυπο του Οργανισμού Εκδόσεων Διδακτικών Βιβλίων είναι αναμνήσεις από τα παιδικά μου χρόνια, τότε που η Ελλάδα ζούσε το ψέμα της ευμάρειας του Πασόκ, που πηγαίναμε διακοπές και τα φορτηγά της ΑΓΕΤ μου θύμιζαν τρανσφόρμερς και νόμιζα πως το σήμα του Ηρακλή ήταν το έμβλημα κάποιας φυλής ρομπότ απ`το μέλλον, μετά ξάπλωνα στην σκιά του ευκαλύπτου και διάβαζα ''το ψαράκι της γυάλας'' απ`το σχολικό ανθολόγιο με την κουκουβάγια στο πίσω μέρος, πάει κι αυτή, την ρούφηξε η κρίση και η παγκοσμιοποίηση των τραπεζών. Κι εγώ φοβάμαι πως ξεφεύγω δειλά απ`τα δύσκολα με την φρατζόλα υπό μάλης, όπως ο ήρωας του Μάριου Χάκκα.
Τα υπόλοιπα έργα που έκανα στην Γερμανία θα τα δείξω κάπου σύντομα ελπίζω...

A little video for BBC.

Thank you Jasmine.

220x100 cm, 

acrylics on canvas. 2015

''Οδηγός Επιβατών - 4 λεπτά"

Για να πας από Παγκράτι στον Ευαγγελισμό το παίρνεις ποδαράτο, κατηφόρα είναι.

Για να πας από Ευαγγελισμό - Μοναστηράκι παίρνεις το μετρό.

Μπες στο τελευταίο βαγόνι, θα στριμωχτείς  λίγο με τους ποδηλατάδες,

όταν ανοίξουν οι πόρτες θα είσαι ακριβώς στην κυλιόμενη σκάλα.

Η πόρτα στο μοναστηράκι ανοίγει απ`την άλλη πλευρά.

Τα μεσάνυχτα το χέρι έχει μουδιάσει απ`την δουλειά και τα μάτια βαραίνουν.

Στον γυρισμό πάρε το τρόλεϊ απ`το Σύνταγμα, το 2.

Είναι η πιο όμορφη διαδρομή και σε βγάζει σπίτι.

Αν ο Γούντυ γύριζε ταινία στην Αθήνα θα του έλεγα να βάλει μια σκηνή σ`αυτήν τη διαδρομή.

Bαριέσαι να ανέβεις την Ερμού; Θα την ανέβεις μετά για Παγκράτι.

Πήρες το μετρό, δεν πειράζει.

Μπες απ`την Αθηνάς, στην πλατεία γίνετε της πουτάνας.

Το πρωί έχει πλάκα αλλά όταν είσαι κουρασμένος

καλλίτερα να τ`αποφύγεις.

Πολλή βαβούρα.

Στα εκδοτήρια ένα ζευγάρι αποχαιρετιέται μ`αγκαλιά.

Αυτός πάει προς Αγία Μαρίνα και αυτή προς αεροδρόμιο.

''Χεη γκάηζ, οι σκάλες προς αυτές τι  κατευθύνσεις καταλήγουν στην ίδια αποβάθρα. έχετε άλλα 4 λεπτά να αποχαιρετηθήτε  κάτω! Χελόου'' 

Είπα απο μέσα μου με λίγο ζήλια.

4 λεπτά 

-Για δύο ερμηνευμένους είναι πολύτιμα.

-Λογικά ναι.

-Δεν θυμάμαι, τι να σου πω;   

Πάω προς αεροδρόμιο αλλά κατεβαίνω απ`την σκάλα προς Αγία Μαρίνα.

Είμαι ψαγμένος επιβάτης, και απο κει δεν έχω δει ποτέ ελεγκτές.

Ακολουθώ τον τύπο. που ακόμα έχει την γεύση της στα χείλη του.

  ύστερα πάω προς αυτήν και της λέω.

3 λεπτά

Ο δικός σου είναι εκεί και τις δείχνω προς τις άλλες σκάλες.

Αυτή μπερδεμένη, με πέρασε για τρελό ή τζάνκυ.

τότε πήγα στην μέση της αποβάθρας να περιμένω το τρένο

 2 λεπτά.

κοιτάω τον τοίχο.

Ωραίο σποτ για προτζέξιον σκέπτομαι και μετά εσένα.

30 δευτερόλεπτα.

Το μεσαίο βαγόνι 

που οι πόρτες του ανοίγουν εκεί που είναι το ασανσέρ

 σε βγάζει κατευθείαν στις στις σκάλες για την έξοδο,

αν κατεβαίνεις Ευαγγελισμό.

Δεν έχω δει ποτέ ελεγκτές εκεί.

Μόνο μια φορά. 

Και μετά η ανηφόρα.

 Ένα παλιό μου κομμάτι ξεθωριασμένο.

Εδώ έμενε η Νατάσα. 

-Α, το Τσάο.

 Φτιάχνει χάλια μακαρονάδες αλλά ωραίες πίτσες λένε.

Εδώ δουλεύει ο Δαβίδ,

 κάθε φορά κοιτάω αλλά δεν τον πετυχαίνω.

Μόνο μια φόρα.

Γυρνάω σπίτι, 

η κάτω πόρτα ανοίγει με το μικρό κλειδί.

Παίρνω το ασανσέρ.

Παίζει και μια απαίσια ποπ το ράδιο.

Πως μπορώ να το χακάρω να παίζει τρίτο;

Πω! τα κοινόχρηστα

και εσύ λείπεις.

Αύριο τα κοψίματα και ταχυδρομείο.

Τσεκάρω μέιλ και πάω για ύπνο.

Ακόμα δεν ήρθες.

<<Shooting Spray Cans>>

Corfu, Greece, 2015

''Homage to Niki de Saint Phalle''

Θυμάσαι το συντριβάνι στο Πομπιντού;
Κάναμε στάση για ξεκούραση αλλά έπιασε βροχή.
Σίγουρα αυτά έκανε μπάιτ ο Λάλας.
Γυρίσαμε στην σοφίτα στο Πέμπτο και μου μίλούσες για τον Γκουαταρί για ώρες
Μάρτης γδάρτης.
Απο κάτω πουλούσε σαν του Ιτς, ένας Σαλονικιός,
μας έκανε έκπτωση.
Είδα την κάρτ ποστάλ πάνω στο τζάκι.
Η Νίκη με ένα όπλο.
θυμήθηκα την Σιμόν ντε Μποβουάρ, με τον Σαρτρ και τον Καμύ,
ερμήνευσαν τον ''Πόθο Πιασμένο απ`την Ουρά''.
Βρήκα τον Χριστόφορο,
του τα πα,
κάποτε έγραφε Brian.
ΑΤR crew.
 Ήταν κι ο Κάπα ρό που έγραφε Ferk ,
o Τομάτας, o Brian, o Τσίλι και εγώ για λίγο ως Briz.
Βρήκα την Σιμόνη, κάναμε περίπατο με τον σκύλο τον Λάκη.
Βρήκαμε ένα τέλειο σποτ.
Μπουμ.
Peace.